Γιώργος Βαρσαμάκης – OST Original Soundtrack

Την δουλειά του Γιώργου Βαρσαμάκη την παρακολουθώ πολλά χρόνια, σχεδόν μια δεκαετία, όσο βρίσκεται δηλαδή στη δισκογραφία . Τόσο οι μελωδίες του όσο και οι ενορχηστρώσεις του, εκτός από το ταλέντο που τις χαρακτηρίζει, διαπνέονται και από ένα στρώμα γλυκύτητας, καταφέρνοντας ωστόσο να μην γίνεται «γλυκανάλατος», όπως το έχουμε δει σε αρκετούς συναδέλφους του. Η εκτροπή αυτή είναι εύκολη αλλά ευτυχώς την αποφεύγει.

  «Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου το  1973 στην Αθήνα όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Διπλωματούχος πιάνου από το Εθνικό Ωδείο με ανώτερες θεωρητικές σπουδές στη μουσική, που ολοκληρώνονται με το πτυχίο της φούγκας. Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο, για παιδικές θεατρικές παραστάσεις, για μικρού μήκους ταινίες και για ντοκιμαντέρ». Ένα σύντομο βιογραφικό του από τον ίδιο το οποίο, μεταξύ άλλων, μπορείτε να διαβάσετε στην προσωπική του ιστοσελίδα: http://varsamakis.gr/  η οποία όμως δεν έχει ανανεωθεί για τουλάχιστον έναν χρόνο και δεν περιλαμβάνει προφανώς και την τελευταία του δισκογραφική παρουσία.

Το cd αυτό είναι η πέμπτη του κυκλοφορία.  Όταν το πήρα στα χέρια μου παραξενεύτηκα από τον τίτλο. Το “OST”, δηλαδή  “Original soundtrack” συνήθως ακολουθεί κάποιον τίτλο έργου με εικόνα και είναι η επίσημη κυκλοφορία της μουσικής της ταινίας, σήριαλ ή οτιδήποτε άλλου. Χωρίς κάποιο τίτλο ο οποίος προσδιορίζεται από τα τρία αυτά γράμματα θεώρησα πως είναι ένα soundtrack χωρίς ταινία. Αυτό είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί και από την άλλη καθόλου δεν θα με ξένιζε αφού η μουσική του Βαρσαμάκη είναι κινηματογραφική, σαν αίσθηση. Παρ’ όλ’ αυτά, τα πράγματα δεν ήταν έτσι, στη συνέχεια πρόσεξα καλύτερα το εξώφυλλο.

Ο τίτλος του δίσκου λοιπόν φέρει ακριβώς το όνομα του έργου με εικόνα για το οποίο δημιουργήθηκε. Η πρωτοτυπία του ντοκιμαντέρ του Φάνη Λογοθέτη και Σπύρου Ανδρεάδη έγκειται στο γεγονός πως ασχολείται με αυτήν καθ’ αυτήν την διαδικασία της κινηματογραφικής μουσικής σύνθεσης και αναφέρεται σε γνωστούς δημιουργούς, έλληνες και ξένους, που έγραψαν μουσική για ταινίες. Από τον Nicola Piovani στον Γιώργο Χατζηνάσιο και από τον Trevor Jones στον Νίκο Κυπουργό, το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται  στην μουσική πλευρά των ταινιών που άλλοτε ισορροπεί με την εικόνα και άλλοτε, ανάλογα με το συνθέτη και το σκηνοθέτη, η ζυγαριά γέρνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Περισσότερα για το ντοκιμαντέρ μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του: http://www.ost-documentary.gr/index.html
 
To ντοκιμαντέρ δεν περιέχει παλιές κινηματογραφικές μουσικές λοιπόν, όσο κι αν κάποιοι θα περίμεναν το αντίθετο. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι νέες, γραμμένες για το ντοκιμαντέρ, αφού εξ’ άλλου αυτό φωτίζεται, η σύνθεση για εικόνα. Ο δίσκος κινείται στο γνωστό από παλιότερες δουλειές ύφος του Γιώργου Βαρσαμάκη: έντονα λυρικός, πολύ μελωδικός και πολύ εύστοχος ενορχηστρωτικά – ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του συνθέτη. Λέγοντας εύστοχος ενορχηστρωτικά δεν αναφέρομαι στην ποσότητα των οργάνων η οποία δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Αναφέρομαι στο ότι χρησιμοποιεί το κατάλληλο όργανο στη σωστή στιγμή, με τον καλύτερο τρόπο αλλά και στο ότι το αποτέλεσμα του scoring είναι ένας γεμάτος ήχος χωρίς μεγάλη ορχήστρα.

Ακούστε τη μουσική του Γιώργου Βαρσαμάκη  στο trailer του ντοκιμαντέρ                                       ή ανεβασμένο από τον ίδιο τον συνθέτη στο youtube

Οι δύο συντελεστές του ντοκιμαντέρ γράφουν ότι ήξεραν από την αρχή ποιος θα έγραφε την μουσική γι’ αυτήν την ταινία τεκμηρίωσης. Η επιλογή τους ήταν άριστη, τουλάχιστον από καθαρά μουσική άποψη.

Gadjo Dilo – Manouche De Grec

Να λοιπόν που η αναφορά στο ρεμπέτικο δεν έχει τελειωμό. Έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση για διασκευές σε ρεμπέτικα και ένας ακόμα δίσκος έρχεται να προστεθεί στη σειρά με τις κυκλοφορίες, λίγο παλαιότερες ή πιο πρόσφατες που επηρεάζονται, διασκευάζουν ή με οποιοδήποτε τρόπο σχετίζονται με το ρεμπέτικο. Δε νομίζω πως χρειάζεται να ασκήσουμε κριτική στο γεγονός. Προφανώς και αποτελεί μια σιγουριά για την μερική αποδοχή των κομματιών ,με την έννοια πως δε χρειάζεται να τα μάθει κανείς. Από την άλλη βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε και την μουσική ματιά: έχει μεγάλο ενδιαφέρον για το μουσικό να πάρει ένα τραγούδι, ένα μουσικό θέμα και να το τροποποιήσει κατά το δοκούν. Ένα ενδιαφέρον που κρατάει μια σειρά χιλιάδων χρόνων και αναφέρεται σε όλα τα μουσικά ήδη. Με άλλα λόγια, σαφώς και η νέα δημιουργία έχει το δικό της ενδιαφέρον ως μια πλήρως καινούργια κατάθεση όμως ο επιτυχημένος συγκερασμός – γιατί περί τέτοιου πρόκειται – μακρινών ή συγγενών μουσικών ειδών συνιστά και αυτός μια πρωτότυπη πρόταση. 

Τους Gadjo Dilo τους είχα ακούσει ζωντανά και στα δύο Django Festival της Θεσσαλονίκης. Δεν θυμάμαι να έπαιζαν ρεμπέτικα σε όλο το ρεπερτόριό τους, αλλά μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις (όπως και τα περισσότερα συγκροτήματα).  Διαβάζω στη σελίδα τους στο facebook πως σχηματίστηκαν το 2009.

«Το “Manouche De Grec” είναι ένα πάντρεμα της gypsy jazz μουσικής παράδοσης με τους ήχους και τα χρώματα του παλιού ελληνικού τραγουδιού της ίδιας περίπου περιόδου (ρεμπέτικο – ελαφρολαϊκό). Το αποτέλεσμα είναι ένας ήχος εξαιρετικά οικείος στα αφτιά τόσο του λάτρη του Django (Reinhardt) όσο και εκείνου του Τσιτσάνη» διαβάζει κανείς στο εσωτερικό του cd και την έξυπνη περιγραφή “Greek-flavoured gypsy jazz” στο εξώφυλλο. Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Και τα τραγούδια είναι πολύ γνωστά και τα γνωρίζουν όλοι, και οι λάτρεις του σπουδαίου κιθαρίστα Django Reinhardt -και όχι μόνο- θα απολαύσουν τις επεξεργασίες των τραγουδιών με έναν πολύ πετυχημένο τρόπο. Ξέχωρα από το που κινείται κανείς μουσικά, ως ακροατής, πιο κοντά στο ρεμπέτικο ή στη jazz, το σημαντικό είναι να βρει ενδιαφέρον σε αυτό που ακούει και το Manouche De Grec” είναι ένας δίσκος με ενδιαφέρον. 

Με πολύ μεγάλη ευκολία καταλαβαίνει κανείς πως αναφερόμαστε σε έναν δίσκο που είχε τις δυνατότητες και πιθανότητες, λόγω επιλογών, να ακουστεί πολύ. Το συγκρότημα εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες  αυτές μπολιάζοντας τις μελωδίες με φαντασία και μεράκι και προέκυψε μια δουλειά που θα ακουστεί και θα ακούγεται πέρα από κάθε αμφιβολία. Το «Μπαξέ Τσιφλίκι», το «Που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει», το «Πέφτεις σε λάθη» αλλά και το «Σου σφυρίζω» και «Το μινόρε της αυγής» είναι μερικά από τα πασίγνωστα τραγούδια που ακούγονται, καθώς και ένα ωραίο καινούργιο, το «Miss L» του Νίκου Βλάχου, κοντραμπασίστα του συγκροτήματος.

  

Το cd είναι λιτό στην κατασκευή, δίνοντας ωστόσο τις αναγκαίες πληροφορίες και για τα κομμάτια και για το συγκρότημα. Πολύ όμορφο είναι το δισκάκι το οποίο έχει την εμφάνιση δίσκου βινυλίου. 

Οι Gadjo Dilo είναι οι:

Κώστας Μητρόπουλος: κιθάρα Σωτήρης Πομόνης: κιθάρα Νίκος Βλάχος (tattoo): κοντραμπάσο Σέργιος Χρυσοβιτσάνος: βιολί Γιώργος Τσιατσούλης: ακκορντεόν Ηλιάνα Tσαπατσάρη: φωνή

Μπράβο σε όλους τους!