Κωνσταντίνος Πλούσιος

Από πού να ξεκινήσεις να λες για τους δύο δίσκους του νέου αυτού τραγουδοποιού όταν τα τραγούδια τους βρίσκονται όλα, σταθερά στις playlist σου στο ραδιόφωνο και στο σπίτι;

Τα τραγούδια που γράφει ο Κωνσταντίνος Πλούσιος φαίνεται να διαθέτουν ότι χρειάζεται ένα καλό τραγούδι: μεράκι, καλούς μουσικούς και ωραία παιξίματα, ταιριαστή ενορχήστρωση, καλούς στίχους. Συνδυάστε αυτά με το γεγονός πως οι πολλοί τραγουδιστές που συμμετέχουν στους δίσκους ερμηνεύουν τα τραγούδια σαν να γράφτηκαν ακριβώς για τη φωνή τους και βγάζετε ένα γενικό περίγραμμα.

Στα τραγούδια που κυκλοφόρησαν με τίτλο δίσκου «Καπετάνιε» το 2011 τραγουδούσαν οι Θεοδώρα Αθανασίου, Μαρία Αναματερού, Έλενα Δεληχρήστου, Λιζέτα Καλημέρη, Δημήτρης Καρράς, Αρετή Κετιμέ, Μαρία Παπαλεοντίου, Μανόλης Πάππος και ο ιδιος ο Κωνσταντίνος Πλούσιος. Έντεκα κομμάτια με παραδοσιακή αύρα (και όμορφες φωτογραφίες προσώπων και τοπίων) και ισάριθμες δυνατότητες για ακρόαση πολύ ωραίων τραγουδιών.

Στον δίσκο «Εκ θαύματος» που κυκλοφόρησε στα τέλη της επόμενης χρονιάς περίπου, τα πράγματα συνέχισαν να είναι και να ακούγονται ευχάριστα και μάλιστα τα τραγούδια είναι, πιστεύω, ακόμα καλύτερα. Και πάλι πολλοί τραγουδιστές: Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, Παναγιώτης Λάλεζας, Πέτρος Μάλαμας, Θοδωρής Μέρμηγκας, Σοφία Παπάζογλου, Ασπασία Στρατηγού, Αλέξανδρος Τσότσης, Αναστασία Χατζηαποστολίδου, Κωνσταντίνος Πλούσιος. Και πάλι πολύ ωραίες ερμηνείες. Η ενορχήστρωση σε παραδοσιακό ύφος βέβαια και… πλούσια, όπως θα περίμενε κανείς από τον δημιουργό. Η ηχογράφηση έχει ζωντάνια και τα όργανα ακούγονται καθαρά και φυσικά και δεν πρέπει να παραβλέψουμε το όμορφο εικαστικό μέρος του δίσκου με πίνακες ζωγραφικής του Νίκου Μαυρομάτη.

Έντεκα τραγούδια και αυτός ο δίσκος που σε λίγο θα είναι ο προηγούμενος αφού ήδη ετοιμάζεται ο επόμενος. 

Δεν βρίσκω σκόπιμο να αναφερθώ αναλυτικά στο κάθε τραγούδι των δίσκων. Τα τραγούδια είναι εξαιρετικά, όλα, ειδικά στον δεύτερο δίσκο και νομίζω πως όποιος θέλει να ισχυρίζεται πως παρακολουθεί την σύγχρονη ελληνική μουσική πρέπει να τα έχει – ούτε καν μόνο να τα έχει ακούσει. Με μια ανασκόπηση ωστόσο σε αυτά που έχω παίξει περισσότερο θα έλεγα πως από τον πρώτο δίσκο το «Πειραματικό» με την ιδιαίτερα χαρισματική Θεοδώρα Αθανασίου θα είχε λιώσει το βινύλιο, όπως θα λέγαμε παλιά. «Ο Κήπος Στο Βυθό» με την Έλενα Δεληχρήστου, το «Φως» με τη Μαρία Παπαλεοντίου και τα δύο τραγούδια της Λιζέτας Καλημέρη– αναμενόμενο – η «Ζωή» και «Το Ποτάμι» παίχτηκαν επίσης πάρα πολύ.

Ο δεύτερος δίσκος είναι η χαρά του παραγωγού: απλά επιλέγεις ένα οποιοδήποτε κομμάτι, χωρίς δυσκολία. Θα έλεγα πως ο «Σταυραετός» με τη φωνή του Αλέξανδρου Τσότση, «Ο Φάρος» με τον Πέτρο Μάλαμα και το «Μάθε Τώρα» με την Χρυσούλα Κεχαγιόγλου  ακούστηκαν περισσότερο. Ξεχωριστά θα αναφέρω την «Έρημο» με την υπέροχη Ασπασία Στρατηγού. Αυτό είναι από τα λίγα κομμάτια που παίζει σταθερά στο repeat, κάτι που σπάνια συμβαίνει, και είναι πλέον από τα δικά μου πολύ αγαπημένα τραγούδια.

Είμαστε λοιπόν σε αναμονή για τον καινούργιο δίσκο του Κωνσταντίνου Πλούσιου. Να το έχετε κι εσείς υπ’ όψιν προς παράδειγμα όταν ακούτε την γνωστή γκρίνια περί φτώχιας της σύγχρονης τραγουδοποιίας.

Christos Galanopoulos and friends – The City Man

Να λοιπόν που τις τελευταίες μέρες του 2013 ήρθε και μια κυκλοφορία που άμεσα μπήκε τόσο στη λίστα ακρόασης όσο και στα καλύτερα του 2013, αν και οριακά ανήκει στο έτος που πέρασε αφού πρακτικά θα ακουστεί σε αυτό που διανύουμε. 

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, ο Χρήστος Γαλανόπουλος εισήλθε στην δισκογραφία το 1990 ως μέλος του συγκροτήματος Lexeme. Την επόμενη χρονιά έδωσε την δική του προσωπική δισκογραφική κατάθεση στο “A Bird’s Eye View”. Από το 1999 και μέχρι σήμερα έχει δώσει άλλες τρεις δουλειές, προσμετρώντας και την καινούργια: το “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” το 1999 και το υπέροχο “The Message Of The Prince” το 2008 με τον Ευγένιο Βούλγαρη. Παρατηρούμε πως και στον δίσκο “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” , όπως και στον καινούργιο, γίνεται σαφές πως είναι ο Χρήστος Γαλανόπουλος δούλεψε μαζί φίλους μουσικούς που έδωσαν το δικό τους στίγμα και τις δικές τους μουσικές.

Η αναφορά στους τρεις δίσκους ξεχωριστά δεν έγινε τυχαία. Στο εσωτερικό του δίσκου ο Χρήστος Γαλανόπουλος σχολιάζει: «Ο Άνθρωπος της πόλης αποτελεί μια νέα, διαφορετική διάσταση της ιστορίας που εκτυλίσσεται στην τρίτη ενότητα του δίσκου μου Fairy Tales, όπου εμπεριέχεται το ομώνυμο μουσικό θέμα. Αφορμή για τη δημιουργία της ήταν η ανάγκη μιας άλλης προσέγγισης του Ανθρώπου της πόλης, πιο συμμετοχικής διαλογικής, προσέγγιση που ζυμώθηκε με τη συνεργασία καλών φίλων, οι οποίοι κλήθηκαν να συνομιλήσουν με την αρχική αρμονία, ή τα μέρη της σύνθεσης της πρώτης ηχογράφησης».

Δεκαεφτά κομμάτια έχει ο δίσκος (και ένα bonus HD video). Σχεδόν αποκλειστικά μόνο μουσική, δοσμένη με ύφος soundtrack συχνά, όμως με σύγχρονο ήχο και αφαιρετικό τρόπο προσέγγισης. Τα φωνητικά γεμίζουν τον χώρο μόνο, με την έννοια ότι δεν είναι τραγουδιστικά, ενώ τραγούδι υπάρχει μόνο ένα, το “Keyboard life” σε στίχους του Χρήστου Γαλανόπουλου. 

Ένα από τα πλεονεκτήματα του δίσκου είναι πως, αν και τα κομμάτια κινούνται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άλλοτε κυριαρχεί ο ηλεκτρικός ήχος και άλλοτε ο ήχος παραδοσιακών οργάνων ενώ πολύ συχνά αυτά τα δύο μπλέκονται εύστοχα και απρόσμενα. Άλλοτε επίσης έχουμε πιο έντονους ρυθμούς, όπως στο "The City Man II" και το “The Arsonist” με ένα νευρικό μοτίβο στο μπάσσο και άλλοτε έχουμε μελωδίες σε χαλαρό τέμπο όπως στο “Through My Rear View Mirror (The Past)”, στο “Street Tango” και στο πανέμορφο “Bittersweet”. 

Ακούστε εδώ το κομμάτι "Bittersweet", του βασίλη Αβδελά, στο soundcloud

Είναι από τους δίσκους που αξίζει να μην ακούς ένα μόνο κομμάτι, μόνο του. Ίσως είναι από τα χαρακτηριστικά των δίσκων του Χρήστου Γαλανόπουλου, κάτι αντίστοιχο έλεγα και για το “The Message Of The Prince”. Πέρα δηλαδή από το γεγονός των όμορφων κομματιών, το δέσιμο μεταξύ τους διατηρεί την αίσθηση πως πρόκειται για το ίδιο κομμάτι, μια μουσική ενότητα με άλλα λόγια και όχι περιορισμός μουσικών ιδεών.

Από το “Secrets II” ταξιδεύεις στο διμερές “Goodnight, City Man”, κάνεις στάση στην απαγγελία και τις μουσικές του “Cloudy Girl & The Moon”, απολαμβάνεις την ποικιλία των ήχων, βάζεις ξανά το εισαγωγικό “Poppies In Our Playground”, ακούς από την αρχή.

Ακούστε εδώ το κομμάτι "Cloudy girl & the moon", στο soundcloud

 Τόσο η μουσική όσο και οι μουσικοί δεν αφήνουν κανένα σχεδόν περιθώριο για δυσμενή σχόλια. Οι μουσικοί που συμμετείχαν στον μουσικό διάλογο είναι αρκετοί, θέλω όμως να ξεχωρίσω: τον Ευγένιο Βούλγαρη, έναν μουσικό που εκτιμώ ιδιαίτερα για την αισθητική του στο παίξιμο, έχει τη δική του προσωπική δουλειά, συνεργασίες με τον Δημήτρη Μυστακίδη και διάφορες συμμετοχές από τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να υπογραμμίσω το “Songs For Kommeno”. Στον δίσκο παίζει πολλά όργανα πέρα από το γιαϊλί ταμπούρ, για το οποίο είναι ίσως πιο γνωστός. Η Θεοδώρα Αθανασίου είναι από τις τραγουδίστριες που παρακολουθώ. Μια πολύ καλή μουσικός επίσης αλλά ο τρόπος που τραγουδάει είναι απλά καταπληκτικός (δυστυχώς εδώ μόνο απαγγέλει το δικό της ποίημα και κάνει φωνητικά). Ο Βασίλης Αβδελάς είναι καλός γνώστης των ηλεκτρονικών ήχων και το ακούει κανείς αυτό και στους δικούς του δίσκους και στο συγκρότημα «Χείλια Λουλούδια». Συμμετέχουν επίσης o No On, o Philip_p, o Ben Jones, o SIrenian Ego (Βασίλης Γουργουρίνης).

Ο δίσκος, τέλος, είναι digipack, με μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο και όμορφο artwork.

«Όνειρο και πραγματικότητα», λέει ο Χρήστος Γαλανόπουλος, «αυθορμητισμός και ελευθερία έκφρασης που αντί να συγχέουν, συνθέτουν, συνδέουν ένα παζλ ανόμοιων φωνών και αισθήσεων… Γι’ αυτό και τόσες εναλλασσόμενες, προσωπικές, οικείες αλλά και απόκοσμες, συν-αντηχήσεις, στοιχεία που μας οδήγησαν, πέρα από το αρχικό έρεισμα, σε νέους ατραπούς δημιουργίας. Η μέθεξη μας μετουσιώθηκε σε αυτή τη νέα μουσική που μοιραζόμαστε». 

 

Ήταν από τους δίσκους που περίμενα και δεν απογοητεύτηκα· το αντίθετο.

Πιάσαμε Δεκατριάρι!

Βλέποντας και πάλι να κυκλοφορούν λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς μπήκα στον πειρασμό να φτιάξω μια δική μου και εντέλει υπέκυψα. Οι λόγοι πολλοί: Αρχικά το γεγονός πως σε περίοπτες θέσεις ήταν δίσκοι μετριότατοι αλλά με καλό promotion… Από την άλλη η δεδομένη πλέον κατάσταση πως οι εκτιμήσεις για τα καλύτερα του έτους χωρίζονται συνήθως σε δύο «στρατόπεδα», στα λεγόμενα έντεχνα και στα αγγλόφωνα/ανεξάρτητα, πράγμα που απλά σημαίνει πως αυτός που ενδιαφέρθηκε να ακούσει τον τελευταίο δίσκο των Tango with Lions πιθανόν να μην ενδιαφέρθηκε ή να μην έμαθε κάτι τόσο έντεχνο όσο ο καινούργιος δίσκος του Σταύρου Σιόλα.  Έλα όμως που η καλή μουσική μπορεί να βρεθεί παντού!

Το πρόβλημα με αυτές τις λίστες είναι από την άλλη με ποιο κριτήριο επιλέγεις τους δίσκους. Εγώ τους επέλεξα με βάση ποιούς άκουσα και έπαιξα πολύ στο ραδιόφωνο. Σίγουρα θα έχω ξεχάσει κάποιον ή κάποιους αλλά ο βασικός κορμός είναι εδώ, εκτός τις συλλογές, καινούργιες ή παλιές σε νέες εκδόσεις όπως π.χ. η «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας».

Κάθε δίσκος του Γιάννη Αγγελάκα είναι γεγονός και η «Γελαστή Ανηφόρα» δεν αποτελεί εξαίρεση. Κυκλοφόρησε, υπενθυμίζω, και σε ψηφιακή και σε αναλογική μορφή. Και αφού αναφέρθηκε βινύλιο, λόγω αγάπης και σεβασμού στο μέσο είναι καλή ιδέα να ιεραρχήσω την καταγραφή με αυτό το κριτήριο. Για μια ακόμα χρονιά, παρεπιπτόντως, παρατηρήθηκε αύξηση των πωλήσεων σε βινύλια αλλά και το λογικό επακόλουθο, αύξηση των εκδόσεων σε βινύλια. 

 Διπλό λοιπόν βινύλιο για τον Γιάννη Αγγελάκα, διπλό και για τους Κόρε Ύδρο και τους No Clear Mind και μάλιστα σε δεκάιντσα. ΟΙ Κόρε Ύδρο συνεχίζουν την δική τους μοναδικότητα με τον καλύτερο τρόπο στις «Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό» (και με ένα πολύ όμορφο artwork) ενώ οι No Clear Mind στο «Mets» έκαναν έναν εξαιρετικό δίσκο, από τους καλύτερους της χρονιάς (και της εταιρείας τους). Δεκάιντσο και για τους  Dirty Fuse οι οποίοι σέρφαραν όμορφα στα  «Surfbetika!», αν και θα έπρεπε να σερφάρουν – λογικά - στο Νέο Κύμα. Ο δίσκος του Sotiris Debonos (Σωτήρης Δεμπόνος) «Blue Nevus» κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του έτους και ίσως απουσιάζει, μάλλον άδικα, από τις περισσότερες λίστες: μια κυκλοφορία μόνο σε βινύλιο. Τελευταίο βινύλιο αναφέρω το «Θνητάριο» του Δημήτρη Καρρά που κυκλοφόρησε το 2013 αλλά το cd είχε κυκλοφορήσει το 2012. Είναι ένας δίσκος που έπαιξε αμέτρητες φορές και με τις δύο μορφές.

 

Πολλές και καλές ήταν και οι επανεκδόσεις παλαιότερων και δυσεύρετων δίσκων βινυλίου, κυρίως της δεκαετίας του '80, καθώς και οι κυκλοφορίες ανέκδοτων ηχογραφήσεων συγκροτημάτων. Επίσης αρκετά πλούσια ήταν και η συγκομιδή σε 45άρια: από τους Οδός 55 ως τους Act Up Trio και από τον Larry Gus στους Era Of Fear,  για να αναφέρω αυτά που μου έρχονται πρόχειρα. Στα σχετικά λίγα δωδεκάιντσα πρέπει βέβαια να αναφέρω την Λένα Πλάτωνος.

Περνώντας στα cd, οι Gadjo Dilo κάνουν θραύση δικαίως με το «Manouche De Grec» και τα διασκευασμένα ρεμπέτικα και ελαφρολαικά σε swing. Διασκευές επιτυχημένες και για τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στο «Heart Of The Sun-The Music Of Pink Floyd» ενώ η Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή μειώνουν τις διασκευές και βασίζονται σε δικές τους συνθέσεις στο «To Be Safe». Διασκευές αλλά κυρίως δικές της συνθέσεις και στην ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο όνομα Μαρίζα Ρίζου και στο δίσκο της «Γλυκό Πρωί» . Η Μay Roosevelt μπλέκει τις μουσικές της με την απαγγελία και το λόγο του Ντίνου Χριστιανόπουλου και η Τάνια Γιαννούλη με τα πνευστά του Paulo Chagas στο «Forest Stories». Ο Σταύρος Σιόλας πέρασε τα «Διόδια» επανερχόμενος δισκογραφικά στον γνώριμο ήχο του και ο Χρυσόστομος Σταμούλης μας χάρισε πολύ όμορφα τραγούδια στο «Αγάπη Σ’ Αγαπάω».  Οι The Next Step Quintet συνεχίζουν τις μεγάλες μας προσδοκίες από την νεότερη γενιά jazz μουσικών. Η Melentini μας έδωσε έναν δίσκο (Explosion Around, The Desert Inside) από αυτούς που δεν σταμάτησα να παίζω την χρονιά που πέρασε σε αντίθεση με τον επόμενο. Αυτό γιατί ο δίσκος του Χρήστου Γαλανόπουλου και των φίλων του (Christos Galanopoulos And Friends – The City Man) κυκλοφόρησε, τουλάχιστον στη θεσσαλονίκη, τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Αποτελεί όμως συνέχεια των ωραίων δισκογραφικών του καταθέσεων ως τώρα.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής υπάρχουν δίσκοι που περιμένουν προς ακρόαση και πιθανόν να βρισκόταν μέσα σε αυτή τη λίστα. Υπάρχει ο δίσκος του Γιώργου Χριστιανάκη, του Ζαχαρία Καρούνη, της Βικτωρίας Ταγκούλη, του Δημήτρη Υφαντή, του Κωστή Δρυγιανάκη, του 2l8, του Σταύρου Γασπαράτου που κυκλοφόρησαν  στο τέλος του έτους. Ωστόσο οι δίσκοι που αναφέρθηκαν, με εξαίρεση του Γαλανόπουλου, βρέθηκαν πολλές φορές στο airplay των εκπομπών μου αλλά και των ηχείων μου.

Ας ελπίσουμε το 2014 να είναι μια ακόμα χρονιά πλούσια σε καλή μουσική στη χώρα μας.