Βασίλης Tζαβάρας - Broken

Μου αρέσουν τα ηχητικά τοπία που δημιουργεί εδώ και κάποιον καιρό ο Βασίλης Τζαβάρας. Aκόμα και στις διασκευές του “Music In a Room” δίνει το στίγμα του, παρουσιάζοντας ένα ενιαίο ακουστικό σύνολο. Στον επόμενο προσωπικό δίσκο του, το “Enclosure”, που βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στον νέο του δίσκο, η αφαίρεση και η προσπάθεια για δημιουργία ενός χαρακτηριστικού, σκοτεινού τοπίου είναι αντιληπτή.

 Το “Broken” βρίσκεται παρά πόδα σαν συνέχεια αυτής της οδού. Τα πιανιστικά κομμάτια που έγραψε ο Βασίλης Τζαβάρας αποτελούν το μουσικό πλαίσιο μια βουβής ταινίας που δεν γνωρίζουμε ή μιας ταινίας που ακόμα δεν έχει κινηματογραφηθεί. Μόνο σαν δεύτερη σκέψη έρχεται το γεγονός πως όντως, συχνά, επί σκηνής φτιάχνει – επιτυχημένα - το σάουντρακ βουβών ταινιών. Το πιάνο που χρησιμοποιεί ο κιθαρίστας , κατά τα άλλα, δημιουργός προκαλεί μέσω της αποκλειστικότητάς του μια αντίστοιχη προσήλωση στον ήχο/ήχους του οργάνου και κατ’ επέκταση μια συναισθηματική προσήλωση καθ’ όλη την ακρόαση του δίσκου\ταινίας. Η ακρόαση δεν αποτελείται για το λόγο αυτό από ξεχωριστά κομμάτια, με την έννοια των κενών μεταξύ τους. Η αρίθμηση των εφτά κομματιών έγινε με βάση την αλλαγή εικόνων/συναισθημάτων αφού ο ήχος είναι ουσιαστικά ενιαίος. 

Προς ενίσχυση του ισχυρισμού περί αίσθησης μουσικής για ταινία έρχεται το γεγονός της αυτοσχεδιαστικής ηχογράφησης του διάρκειας εικοσιδύο λεπτών δίσκου. Το editing δεν μειώνει σε κανέναν βαθμό την αίσθηση αυθορμητισμού. Τα κομμάτια είναι σε αρκετά αργό τέμπο, δίχως να καταντούν μακρόσυρτα και το βάθος μαζί με το pedal εντείνουν την κατασκευή νοερών σκηνικών. Τα ηχητικά τεχνάσματα χρησιμοποιούνται με φειδώ και επιλέγονται με τρόπο που πλαισιώνουν τη μουσική. Ακούμε τις μελωδίες με αυτόν τον τρόπο και αυτήν την ηχοληψία που δρουν επικουρικά στην φαντασιακή εικόνα. 

Με αρκετές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες και παίζοντας με ήχους και νότες ο Βασίλης Τζαβάρας κρατάει την πορεία του σχεδόν αποκλειστικά με έλλειψη λόγου αλλά με ενδιαφέρον λόγω πρότασης και εσωτερικής ελάφρυνσης.

Το cd (-r) κυκλοφορεί από την Τriple Bath σε πολύ χαμηλή τιμή, όπως είναι το χαρακτηριστικό της εταιρείας. Για βίντεο και άλλες πληροφορίες επισκεφθείτε την προσωπική ιστοσελίδα του Βασίλη Τζαβάρα.

Βασίλης Λαγός - Καντάδες Για Ένα Δαίμονα

Πρέπει να έχουμε ως δεδομένη την ανάγκη, σχεδόν, του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με την μουσική περισσότερο από τον μέσο όρο και με οποιοδήποτε ιδιότητα, να βρει, να ανακαλύπτει ανά περιόδους εκείνη την καινούργια δισκογραφική παρουσία που θα  τον εκφράσει περισσότερο από άλλες, θα ταυτιστεί μαζί της, θα τον συγκινήσει, θα τον ενθουσιάσει, θα θαυμάσει το συνολικό αποτέλεσμα και οι ακροάσεις θα προκύπτουν επαναλαμβανόμενες. Αυτή είναι η ιστορία της δισκογραφικής δουλειάς του Βασίλη Λαγού σε ποίηση του Γιώργου Δάγλα με τίτλο «Καντάδες Για ένα Δαίμονα».

Ο δίσκος είναι ξεχωριστός από όλες τις απόψεις. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Βασίλης Λαγός βασίζεται στην κιθάρα του για να φέρει «εις γάμου κοινωνία» δύο είδη που ελάχιστες φορές έχουν συνυπάρξει: την jazz και το metal. Και ενώ ο δίσκος κινείται σε jazz κλίμακες και μελωδίες, οι δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες σκληραίνουν τον ήχο απίστευτα ταιριαστά. Το μουσικό σχήμα είναι πρακτικά, πέρα από τα φωνητικά, ένα κουαρτέτο με κιθάρα, κοντραμπάσο, σαξόφωνο και ντραμς που ξεφεύγει όμως από τον ήχο του τζαζ-ροκ, με ήχο συχνά πολύ βαρύ, χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό επιδιώκοντας τον εντυπωσιασμό λόγω πρωτοτυπίας. Η σκληρότητα δένει ιδανικά με τις μελωδίες και τις αρμονίες και , αναμφισβήτητα, με την σκοτεινή και οξεία ποίηση του Γιώργου Δάγλα, ο θαυμάσιος ποιητικός λόγος του οποίου υπήρξε η αφορμή της συνεργασίας του με τον Βασίλη Λαγό. Αυτή είναι ακόμα μια ιδιαιτερότητα του δίσκου: ένας νέος συνθέτης μελοποιεί έναν μη γνωστό στο ευρύ κοινό ποιητή. Ο πρώτος αν και νέος κάθε άλλο παρά στερείται συνθετικής ωριμότητας και ο δεύτερος  αποδεικνύει πως σε όλες της μορφές της τέχνης, και εν προκειμένω στην ποίηση, υπάρχουν πάντα ταλέντα που μπορούν να συγκλονίσουν, ταλέντα που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αναγνωρισιμότητας στην εποχή της ταχύτατης, κατά τα άλλα,  διάδοσης της πληροφορίας.

Με τον Αλέξη Δελή στο κοντραμπάσο, τον Γιάννη Παπαδούλη στα ντραμς και τον Σπύρο Νίκα στα σαξόφωνα, ο Βασίλης Λαγός κατορθώνει να φτιάξει σκοτεινά αλλά και ελκυστικά ηχοτοπία. Φωνητικά βασίζεται στη φωνή της Ντόρας Βλάσση. Τα ηχοχρώματα της φωνής της, το βάθος και το βιμπράτο, μια σαφώς πολύ δουλεμένη φωνή με αλλα λόγια, πλαισιώνουν θαυμάσια τα υπόλοιπα όργανα και η ίδια πολύ ορθά εκφέρει τους στίχους του ποιητή. Οι ευάρμοστες συνεργασίες δεν σταματούν εδώ καθώς ο δίσκος περιλαμβάνει και δύο συμμετοχές απρόβλεπτες και καταπληκτικές: Ο Λάκης Χαλκιάς συμπράττει σε ένα παράξενο ροκ ηπειρώτικο και ο Γιώργος Ρωμανός σε ένα υπέροχο ντουέτο με την Ντόρα Βλάσση. 

Ακούστε τον δίσκο (και αγοράστε τον ψηφιακά) εδώ

Στα οκτώ κομμάτια του δίσκου δεν υπάρχει ομοιότητα. Η διαφορετικότητα παρατηρείται σε ρυθμικές, μελωδικές, ενορχηστρωτικές γραμμές, στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού. Ηπειρώτικο jazz στον «Μάνθο Σταυρόπουλο», ρυθμική και άμεση η «Πυρά», βαρύ σκοτάδι στο ελπιδοφόρο, ωστόσο, «200 Μέρες». 

Το εικαστικό μέρος έχει επιμεληθεί επιτυχώς ό Άκανθος. Εικόνα, ποίηση και μουσική στις καλύτερες στιγμές των τελευταίων πολλών ετών.

Απολαύστε.    

 

 *(Κυκλοφορεί από την B-otherside Records)

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Κι όμως: πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες. 

Τα ραδιόφωνα που έπαιζα  υπήρχαν ως σαφής τρόπος προτάσεων δισκογραφίας και σιγά σιγά το Μουσικό Ιστολόγιο αφέθηκε. Στην αρχή όχι σκόπιμα, με αφορμή την έλλειψη πίεσης για παράδοση κειμένου σε περιοδικό που αναδημοσίευε τις δισκοπαρουσιάσεις του blog (ύστερα από διακοπή κυκλοφορίας του περιοδικού). Έτσι περνούσε ο καιρός. Υπάρχει όμως κόσμος που δεν έχει χρόνο για ραδιόφωνο. Και υπάρχουν οι περιέργοι που δεν τους αρέσει το ραδιόφωνο. Υπάρχουν αυτοί που ζητούν να μάθουν σε μια εκπομπή ότι κυκλοφόρησε σε μια χρονιά. Κάποιοι – πολλοί - που ακούν ραδιόφωνο σε αραιά χρονικά διαστήματα και όχι ολοκληρωμένες εκπομπές, επιθυμούν όμως να μάθουν περισσότερα.

Για τους λόγους αυτούς και άλλους που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω εκτενώς το blog θα αναστηθεί ως νέος Λάζαρος. Οι παρουσιάσεις θα είναι σύντομες, ολιγόλογες, πληροφοριακές της ύπαρξης του νέου δίσκου. Κυκλοφορεί πολλή μετριότητα, αρκετά ωραία πράγματα αλλά και κάποια διαμάντια που εμείς που αγαπούμε την ελληνική μουσική οφείλουμε να υποστηρίξουμε, ο κάθενας με τον τρόπο του, προβάλλοντας όμως την μουσική.

Ο πρώτος δίσκος που θα παρουσιαστεί πολύ σύντομα αποτελεί ένα από αυτά τα διαμάντια και έπαιξε και αυτός τον ρόλο του στην βούληση για αναβίωση του blog.

Καλώς βρισκόμαστε γραπτώς και πάλι.

Επιλογές από το 2014

Το βασικό σημείο που θέλω πρώτα να τονίσω είναι η υποκειμενικότητα της κάθε λίστας. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις περιπτώσεις αστείων καταγραφών. Λίστες δηλαδή που είτε αναφέρουν τους δέκα από τους δεκαπέντε δίσκους που άκουσε όλη τη χρονιά ο υπογράφων τη λίστα, είτε αναφέρουν τους δίσκους που έβγαλαν φίλοι και γνωστοί ή είναι promo, οπότε είναι εξαιρετικοί. Αντικειμενικά. (Θυμάμαι περσινή λίστα με 25 δίσκους σε γνωστό μουσικό σάιτ εκ των οποίων οι δεκατρείς ήταν από μια εταιρεία!). Η παρούσα λίστα είναι μια ανασκόπηση με βάση το δικό μου μουσικό κριτήριο. Λόγω μουσικών σπουδών και λόγω πολλών χρόνων στο… κουρμπέτι πιστεύω πως είναι αντικειμενική αλλά παραμένει μια προσωπική άποψη.

Κάτι ακόμα που θέλω να σχολιάσω αφορά τον αριθμό των δίσκων. Στις ραδιοφωνικές εκπομπές μου ασχολούμαι, όπως συνηθίζω να λέω, με όλο το φάσμα της καλής ελληνικής μουσικής. Μια λίστα όμως με τους δέκα, για παράδειγμα, καλύτερους δίσκους σε ένα τόσο μεγάλο εύρος θα άφηνε αδίκως έξω από τη δεκάδα δίσκους που θα ανήκαν σε αυτήν αν ήταν περιορισμένη η λίστα σε έντεχνα ή ροκ ή τζαζ ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι, θα γίνει μια αναφορά πρώτα στους δίσκους που ξεχώρισα σε όλα τα είδη και βρέθηκαν συχνά στο playlist μου, και στη συνέχεια αναφορά σε μια ομάδα δίσκων που θα έπρεπε να έχει ακούσει ο ακροατής που θέλει να διατηρείται ενημερωμένος, δίσκους με άλλα λόγια που ξεχώρισαν μέσα στη χρονιά που έφυγε.

Με εξαίρεση τους δύο πρώτους δίσκους που έπαιξα με μεγαλύτερη συχνότητα, οι υπόλοιποι παρατίθενται χωρίς αξιολογική σειρά.

Έχω λοιπόν την εντύπωση πως, όπως είχα γράψει και στο μπλογκ, το 2014 μας άφησε έναν από τους καλύτερους ελληνικούς ροκ δίσκους από το ξεκίνημα του είδους. Αν και πολλά ήταν διασκευές, η ηπειρώτικη μουσική έδεσε τέλεια με τις ηλεκτρικές κιθάρες των Villagers of Ioannina City  στο cd και lp “Riza”.

O Δημήτρης Μαραμής συνεχίζει στην ποιότητα που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια. Φέτος μαζί με τον εκφραστικό Θοδωρή Βουτσικάκη μας έδωσαν την “Αισθηματική Ηλικία” που στοίχειωσε τις εκπομπές μου. Ένας εξαιρετικός, λυρικός δίσκος και ένα μπράβο για τη συνέπεια και το ταλέντο του δημιουργού και του ερμηνευτή.

Ο Θανάσης, χωρίς επώνυμο, μας έστειλε “Πρόσκληση σε Δείπνο Κυανίου”. Δεχτήκαμε και, αναμενόμενο,  απολαύσαμε το φαγητό - εκτός από το βινύλιο που ήταν λίγο αρμυρό. 

Οι Τεφλόν μας ξάφνιασαν ευχάριστα με την δουλειά τους. Μια ανεξάρτητη παραγωγή που εκτίμησα και έπαιξα πολύ φέτος. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια.

Η Athena αλλάζει πολύ σε κάθε της δίσκο. Ο δίσκος “Γήινοι Άγγελοι” έχει μερικά πάρα πολύ όμορφα κομμάτια, κυρίως μπαλάντες με πολλά στοιχεία έντεχνου και ποπ. Μια μίξη που σπανίως μου αρέσει αλλά η Αθηνά αποτελεί την εξαίρεση. 

Οι Mechanimal δίνουν παρών με τον δίσκο τους “Secret Science” που κυκλοφόρησε σε cd και lp. Δυνατός, συμπαγής ήχος, σε μια δουλειά που σίγουρα ικανοποίησε τους φίλους τους και όχι μόνο. 

Ο Γιάννης Κασσέτας μας έδωσε φέτος το “East N Blues”. Ένας ταλαντούχος σαξοφωνίστας σε μια ακόμα ξεχωριστή δουλειά, σε μια σειρά από πάντα ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις που αποτυπώνονται δισκογραφικά.

Ο Σωτήρης Καστάνης έφτιαξε έναν “Πορτοκαλί” δίσκο, ο πρώτος του προσωπικός αν και βρίσκεται πολλά χρόνια στον μουσικό χώρο. Ετερόκλητος, προσωπικός, ιδιαίτερος, ήταν από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος και μάλιστα μόνο με κιθάρα και φωνή. Ακούστηκε μάλλον απωθητικό όταν το διάβασα. Όταν το άκουσα όμως… το έλιωσα. Ακόμα ένας δίσκος που ο Socos αποδεικνύει πως διαθέτει ταλέντο στην κιθάρα και έμπνευση στη μουσική γραφή. Ο Μαρίνος Τζιάρος τραγουδάει στο δίσκο “Το πρώτο απ’ το δεύτερο και το δεύτερο απ’ το τρίτο”.

Οι “Chinese Basement” με την “Διαδικασία Ημέρευσης” απέδειξαν πολλά: ότι το punk rock συνεχίζει να εκφράζει και να συγκινεί, ότι η ροκ παράδοση της Θεσσαλονίκης συνεχίζεται επάξια και το προφανές, ότι διαθέτουν πολύ ταλέντο. Με δύο λέξεις, οι πιτσιρικάδες τα σπάνε! 

Το βινύλιο του Γιώργου Θεοδωράκη “The Rules Of The Game: Original Studio Recordings (1978-1996)” μας ταξίδεψε όμορφα στους ηλεκτρονικούς ήχους της δεκαετίας του ’80 μέσα από παλιότερες ηχογραφήσεις, κάποιες από τις οποίες εμπεριέχονται σε παλιότερους δίσκους του συνθέτη.

Οι Electric Litany κυκλοφόρησαν το “Enduring Days You Will Overcome” σε βινύλιο και cd. Μια δουλειά που μου άρεσε πολύ - όπως και η προηγούμενη – και θεωρώ πως πρόκειται για ένα από τα κορυφαία αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας ξάφνιασε με την λαϊκή του πλευρά, όμως το σύνολο του δίσκου “Μικρή Βαλίτσα” βρίσκεται στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει, χαρίζοντάς μας πολύ όμορφα τραγούδια, στίχους, ενορχηστρώσεις, ηχογραφήσεις.

Ο Αλέκος Βρετός στο “K. On Top”, και με ομάδα εξαιρετικών μουσικών, παντρεύει με εξαιρετικό τρόπο ανατολικά όργανα και ήχους με την τζαζ. Πολύ καλή περίπτωση μουσικού, όπως φάνηκε ήδη από την πρώτη του δουλειά. 

 Συνεχίζεται σταθερά η εκτίμησή μου για τον Γιώργο Ανδρέου. Στο “Ζωή Μου Μην Αργείς” με ερμηνεύτρια την Ρίτα Αντωνοπούλου περιέχονται τραγούδια που εκτίμησα βαθειά (και πολυπλεύρως) και τα άκουσα στο repeat (επανειλημμένως).

Η Λένα Πλάτωνος εκπόνησε τον “Ιερό Πόνο”. Μια σαφώς διαφορετική Πλάτωνος σε σχέση με την μελοποίηση του Καβάφη, μελοποιεί εδώ στίχους του Χρονά. Η ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη δίνει στο δίσκο εκφραστικότητα και όλα τα συναισθήματα που παίρνει κάποιος από τη σπάνια φωνή του τραγουδιστή.

“Τα Θεατρικά” του Σταύρου Σταυρίδη είναι μια κυκλοφορία πραγματικά στην εκπνοή του έτους. Αξιόλογες ερμηνείες, ωραίες ενορχηστρώσεις και τραγούδια που αποτελούν την πιο κατάλληλη δισκογραφική αφετηρία για τον νέο δημιουργό. 

Οι μελωδίες του Γιώργου Καζαντζή ντύνουν την απαγγελία στίχων της Κικής Δημουλά από την ίδια την ποιήτρια, αλλά τις απολαμβάνεις και ως τα κλασικά-και-πάντα-όμορφα ορχηστρικά του συνθέτη στον δεύτερο δίσκο της “Μικρής Σουίτας”.

Στους δίσκους που επίσης ξεχώρισαν μέσα στο 2014 αναφέρω επίσης, χωρίς αξιολογική σειρά και πάλι, το “Μέσα Στον Πόνο Είν’ η Χαρά, Μεσ’ Στην Χαρά Ειν’ ο Πόνος” του Μπάμπη Παπαδόπουλου, τη “Φυγή” του Γιώργου Καγιαλίκου, το “Αλλιώς” της Δήμητρας Γαλάνη, τις “Πρώτες Λέξεις” του Θέμη Καραμουρατίδη, τον δίσκο του Δημήτρη Λίβανου “Το Μυστικό Του Κόσμου”, το “Murderess” του Μιχάλη Καταχανά, τις όμορφες διασκευές του συγκροτήματος Νόστος, την παρθενική εμφάνιση των “Vault Of Blossomed Ropes”, το βινύλιο και cd  “The Blackbird Flies” των Empty Frame, το “Soulfully” της Ελένης Τζατζιμάκη, το “Έχουμε Υποχρέωση” του Γιώργου Μάρτου,  το "Greek Guitar Music" της Εύας Φάμπα και την φετινή δισκογραφική παρουσία του Μανώλη Φάμελου στο “Γύρω Απ’ τον Ήλιο” και στο project Flitcraft.

Δεν αναφέρω τις ψηφιακές κυκλοφορίες για πολλούς και διάφορους λόγους που δε θα αναλύσω τώρα. 

Ξεχωριστές κατηγορίες: Ελένη Καραΐνδρου, “Μουσική Για Τη Μικρή Οθόνη”. Γιατί, όπως λέμε, είναι μια κατηγορία μόνη της, εδώ κυριολεκτικά. Νικόλας Άσιμος, “Αρνήθηκα Πολλά”, σε βινύλιο. Μια γλυκιά κυκλοφορία για τον Νικόλα που όλοι κάποια στιγμή αγαπήσαμε, με σεβασμό στη μνήμη του. Η μουσικολογική καταγραφή του Κωστή Δρυγιανάκη στο βιβλίο-cd “Ύμνοι Του Πάθους Και Της Ανάστασης Από Ναούς Της Ανατολικής Θεσσαλίας”. Σημαντική και ενδιαφέρουσα δουλειά που ακούγεται αλλά και διαβάζεται, όχι μόνο για τους φίλους της βυζαντινής μουσικής. Ο Νίκος Κυπουργός μαζί με τον Θωμά Μοσχόπουλο  έφτιαξαν την «όπερα και για παιδιά», όπως επιτυχημένα περιγράφεται η όπερα “Προσοχή! Ο Πρίγκηπας Λερώνει”. Εθνική Λυρική Σκηνή, όμορφη εικονογράφηση και φυσικά ακρόαση στο καλαίσθητο αυτό βιβλίο-cd.  

Η λίστα προσφέρεται για την έμπρακτη στήριξη των καλλιτεχνών με αγορά των έργων τους.