Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω




Καθώς η δισκογραφία, ως συνήθως, αναπαύεται στα μέσα καλοκαιριού και λίγο μετά απ’ αυτό, αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία να μην αναφερθώ σε έναν συγκεκριμένο δίσκο αλλά σε ένα συγκρότημα το οποίο είναι πιθανά το μακροβιότερο ελληνικό συγκρότημα και για την δική μου αισθητική το πιο αγαπημένο. Σε ένα περιορισμένο χώρο δεν μπορεί βέβαια να αναφερθεί όλη η ιστορία των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω. Ο σκοπός είναι να δώσει μια γενική εικόνα και ένα έναυσμα για ενασχόληση με την μουσική τους. 


Όλα ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στη Νέα Σμύρνη. Μια μεγάλη παρέα μουσικών παίζει μουσική, διασκεδάζει, εκφράζεται. Από τις τριβές και τις διαφωνίες προκύπτουν δύο νέες μουσικές παρέες: οι Φατμέ με πιο ηλεκτρικούς προσανατολισμούς και αργότερα οι Χάνομαι Γιατί ρεμβάζω με προσήλωση στα φυσικά όργανα και ήχους. Η συμμετοχή του Χάρη Καβαλιεράτου και του Γιώργου Φιλιππάκη στους αγώνες της Κέρκυρας που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1981 δεν πέρασε απαρατήρητη και την επόμενη χρονιά ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος, «Οι Κακές Μας Πράξεις», ήταν γεγονός. Στην αρχική παρέα ήταν εκτός από τον Χάρη Καβαλλιεράτο και το Γιώργο Φιλιππάκη ο Αργύρης Αμίτσης, ο Γιάννης Κερκύρας και ο Μιχάλης Μουστάκης.

Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν τα «Πλάγια Λόγια»*, αν όχι τον καλύτερο σίγουρα έναν από τους καλύτερους δίσκους τους ο οποίος δυστυχώς ποτέ δεν κυκλοφόρησε σε cd. Η Barbara Sauter είναι το καινούργιο μέλος του συγκροτήματος και παραμένει στον βασικό πυρήνα, μαζί με τον Χάρη Καβαλιεράτο, μέχρι σήμερα. Πρόκειται για δύο δίσκους οποίοι με το λυρισμό, και την ευαισθησία τους σημαδεύουν - δυστυχώς αθόρυβα - τη δεκαετία του '80. Ακολουθεί ο δίσκος «Συ Φέρνεις τα τραγούδια»* το 1985 και μετά από μια εξαιρετική δισκογραφική συνεργασία με τραγούδια στο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη που φέρει το όνομα του συγκροτήματος, θα συνεχίσουν να δισκογραφούν στο Σείριο του Μάνου.


Η συνεργασία τους με το Σείριο ξεκινάει με το δίσκο «Τα Παροίνια» το 1988, «Τα Εγκαίνια»* το 1989, την «Ιχνογραφία»* το 1991, «Πέρα Στου Κεγχριού Τον Κάμπο» το 1995. Η παρουσία τους στο Σείριο κλείνει το 1998 με το cd «Προς Την Αθανασία Τη Μαρτυρική». Το 1999 κυκλοφορεί το «Ένα Ευχαριστώ» με δεύτερες εκτελέσεις, κυρίως, τραγουδιών τους από φίλους μουσικούς. Η τελευταία τους δισκογραφική παρουσία είναι ο δίσκος «Ημερολόγιο Μιας Γυναίκας/ Για Μιας Μέρας Το Στοίχημα» το 2009.

Βασικό χαρακτηριστικό των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω εκτός από τα φυσικά όργανα και την κλασική προσέγγιση των τραγουδιών είναι η επιλογή στίχων, όταν δεν είναι δικοί τους: επιλέγονται ποιήματα, συχνά δύσκολα στη μελοποίηση αλλά πανέμορφα στο λόγο και στο νόημα, μελοποιημένα άριστα και ενορχηστρωμένα απόλυτα ταιριαστά. . Οι ερμηνείες στα τραγούδια ποικίλουν: από την ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη φωνή του Χάρη Καβαλιεράτου που τόσο αγαπήσαμε και αγαπούμε και την γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία του Γιώργου Φιλιππάκη σε μεμονωμένες συνεργασίες όπως αυτή της Θεοδώρας Μπάκα, του Βασίλη Γισδάκη, της Άννας Καραγεωργιάδου. 

 Όλοι οι δίσκοι των Χάνομαι Γιατί ρεμβάζω αποπνέουν μια περίεργη αθωότητα, μια παιδική σχεδόν αγάπη για τη ζωή αλλά κι έναν σαρκασμό, μια ειρωνική αντιμετώπιση ανθρώπων και καταστάσεων που η ιδιαίτερη ενορχήστρωση και η, θα έλεγε κανείς, διονυσιακή ερμηνεία τονίζουν τόσο όμορφα. Από τις περιπτώσεις μουσικών που ήταν, και είναι, πολύ μπροστά από την εποχή τους και περιμένουν από τους φίλους του χώρου να τους ανακαλύψουν έστω και 35 σχεδόν χρόνια μετά…



(*Δεν κυκλοφορούν σε cd)