Μάλλον δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος την
προέλευση του συγκροτήματος. Από την πόλη, συνεπώς, των Ιωαννίνων έρχονται οι
μουσικές των VIC
και
το όνομα του δίσκου είναι περιγραφικό, ως ένα σημείο, και της μουσικής τους.
Ένας δίσκος, πρώτα απ’ όλα, που κυκλοφόρησε σε δική τους παραγωγή, σε διπλό
βινύλιο και σε cd
το
οποίο (cd)
έχει ήδη εξαντληθεί και απ’ ότι μαθαίνω θα κυκλοφορήσει σύντομα με νέο
εξώφυλλο. Το γεγονός ότι τα 500 cd
εξαντλήθηκαν σε δυο μήνες και το βινύλιο που κυκλοφόρησε δύο μήνες πριν (ένα
μήνα μετά το cd) βρίσκεται
προς το τέλος του είναι ενδεικτικό της αξίας τους.
Τέσσερα χρόνια ηχογραφήσεων και συναυλιών μετράει ήδη το
συγκρότημα. Το πρόγραμμά τους αρκετά γεμάτο για το καλοκαίρι και στις συναυλίες
τους τις περισσότερες φορές γίνεται το αδιαχώρητο. Τι κάνει αυτό το συγκρότημα
τόσο ιδιαίτερο; Με λίγα και απλά λόγια,
έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους ροκ δίσκους. Έναν δίσκο που
θα μείνει ανάμεσα στους κλασικούς – έχει μείνει – και που οι ακροάσεις είναι
απανωτές και δεν είναι ποτέ αρκετές. Αυτό βέβαια για όσους θέλουν να ακούσουν
προσεκτικά, αντικειμενικά, χωρίς να είναι κολλημένοι στο «ροκ είναι κιθάρες,
ντραμς και μπάσο».
Οι VIC
παίζουν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια σε ροκ διασκευές. Θα σκεφτεί κάποιος: «αυτό
έχει γίνει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φορές». Το θέμα είναι βέβαια πως το
κάνει ο καθένας. Γιατί το συγκρότημα και φαντασία έχει, και καλούς μουσικούς
έχει και τολμά. Τολμά να συνδυάζει δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες με τις
ηπειρώτικες πεντατονίες στο κλαρίνο. Τολμά να έχει και γκάιντα στις συναυλίες.
Και καταφέρνει να μην είναι “μια από τα ίδια” ή “συμπαθές” αλλά μια πρόταση με
βάρος (ειδικά στις κιθάρες!).
Όπως είπα και πριν, ο δίσκος ζητάει συνεχείς ακροάσεις. Δώδεκα
κομμάτια, πολύ γνωστά τα περισσότερα, δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο μέσα
μας είναι η παράδοση, πόσο ευέλικτη είναι, πώς μπορεί να έρθει κοντά στο
σήμερα, τι δυνατότητες έχει όταν βρίσκονται άνθρωποι με ενδιαφέρον γι’ αυτήν.
Πρέπει να τονίσουμε το γεγονός πως ο δίσκος βγήκε στην Ήπειρο: μια περιοχή με
εξαιρετικά πλούσια παράδοση που δονεί ακόμα και όσους δεν έχουν Rizes από κει. Τόσο τα ηπειρώτικα πολυφωνικά
όσο και τα μονοφωνικά παιξίματα του κλαρίνου είναι από τις πλέον
χαρακτηριστικές μουσικές μας παραδόσεις. Οι VIC φαίνεται πως έχουν την παράδοση μέσα
τους και στο δίσκο την έχουν συγκεράσει με τον καλύτερο τρόπο με πολύ έντονες
ροκ αποχρώσεις.
Κλασικά παραδοσιακά τραγούδια όπως το “Γιάννη μου το μαντήλι
σου”, “Χαλασιά μου” – στο οποίο συμμετέχει ο Γιάννης Μήτσης, “Εγώ κρασί δεν
έπινα” και άλλα παίρνουν μια νέα μορφή με τη ματιά των VIC και έρχονται σε μας με τη μορφή
εξαιρετικών διασκευών που, αν και μερικές φορές φτάνουν τα εννιά λεπτά, όχι
μόνο δεν κουράζουν αλλά αντίθετα απογειώνουν το συναίσθημα (ή την αδρεναλίνη).
Το “Riza” είναι
ο δίσκος του repeat
για
το cd ή
του βινυλίου που στοιχειώνει το πικάπ. Είναι ο δίσκος που ακούς παντού, δυνατά
και δεν τον χορταίνεις. Είναι ο δίσκος που δεν πρέπει να λείπει από δισκοθήκες
αν και κατεβαίνει ελεύθερα από το bandcamp. Είναι ο δίσκος που χαίρεσαι να γράφεις
ακούγοντας τον, γνωρίζοντας πως γράφει ιστορία.