Τάκης Βούης – Βασιλιάς σαλτιμπάγκος

Πρόκειται για μια από τις πιο σεμνές παρουσίες στο χώρο. Ευγενικός πηγαία, χωρίς επιτήδευση και με τραγούδια γεμάτα συναίσθημα, ο ροδίτης Τάκης Βούης παρουσιάζει τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Βασιλιάς σαλτιμπάγκος». Η προσωπικότητά του αντικατοπτρίζεται πλήρως στα τραγούδια του τα οποία μας παρουσιάζει εν μέσω αρκετά μεγάλων χρονικών περιόδων.

Η αρχή έγινε με εκείνο το δισκάκι των 45 στροφών, το 1969, και μάλιστα με τον Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα. Μετά από 12 μεγάλους δίσκους – σε διάρκεια -  εντός Ελλάδας, κυκλοφόρησε μόλις και ο 13^ος. Οι στίχοι είναι της Ντίνας Πετροπούλου και η ενορχήστρωση, και πάλι, του μόνιμου συνεργάτη του και εξαιρετικού κιθαριστή Γιάννη Γιακουμάκη.

Μουσικά ο δίσκος δεν ξεφεύγει από αυτό που περιμένεις να ακούσεις από τον Τάκη Βούη, για όσους τουλάχιστον είναι εξοικειωμένοι με το έργο του. Όμορφες μπαλάντες με τη χαρακτηριστική φωνή του και στίχοι που σε όλους τους δίσκους του είχαν πάντα κάτι να πουν, η ιδιαιτερότητα τους όμως έγκειται στο ότι δεν αναφερόμαστε σε «εύκολες», επιφανειακές μπαλάντες από τις οποίες έχουμε μπουχτίσει στο αποκαλούμενο έντεχνο. Είναι τραγούδια που προκαλούν συναισθήματα, διεκδικούν την προσοχή μας και την κερδίζουν.

Αναμφισβήτητα πολύ μεγάλο ρόλο σ’ αυτό παίζει η πολύ φροντισμένη ενορχήστρωση του Γιάννη Γιακουμάκη. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία έχει ως αποτέλεσμα να γνωρίζει τις ηχοχρωματικές προσεγγίσεις που χρειάζονται οι μουσικές του Βούη. Ακούγοντας τον δίσκο μου δόθηκε η εικόνα μιας ενορχήστρωσης καθόλου πιεσμένης, ούτε χρονικά ούτε οργανικά. Και ως προς το πρώτο επιβεβαιώθηκα από τον ίδιο το Γιακουμάκη ο οποίος στο σημείωμα του δίσκου αναφέρει πως “ένα χρόνο διήρκεσε η διαδικασία της ενορχήστρωσης”. Ως προς το δεύτερο ένα αρκετά μεγάλο εύρος οργάνων χρησιμοποιήθηκαν και μάλιστα επιτυχημένα.

Έντεκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό (θέμα τραγουδιού) περιέχονται στο δίσκο. Ήδη από την πρώτη ακρόαση το «Ζωή χωρίς Κυριακές» τραβάει πιο έντονα την προσοχή, πιθανότατα λόγω φορτισμένων συναισθηματικά στίχων (προσωπική εκτίμηση): 

(Δεκέμβρης ’08, ξημερώματα Κυριακής. Κρύο, σύννεφα από χνώτα, σκιές που μιλούν μιαν άλλη γλώσσα. Πλαστικά γάντια που φωσφορίζουν στο μισοσκόταδο, ο θόρυβος του κουβά, της σκούπας, οι πόρτες που ανοίγουν…)

Πρωί πρωί χαράματα

Της Κυριακής φαντάσματα κινούν

Μες’ τις σκάλες των σπιτιών γλιστρούν

Τον ιδρώτα της ζωής σκορπούν

Ανάσες πρώτες της αυγής

Στο μόχθο της σκληρής ζωής κι αυτές

Άγγελοι που γάντια φορούν

Τις ζωές τους στα κρυφά ποθούν

Είναι το κομμάτι που υπάρχει και σε οργανική μορφή, πραγματικά πολύ όμορφο.

(Kαθώς ο δίσκος είναι πολύ καινούργιος δεν υπάρχει κάτι στο youtube. Για όσους δεν έχουν ηχητική εικόνα για τις μουσικές του Βούη, δίνω δυο link από παλαιότερη δουλειά του). 

                                                                 (Φεύγω)            

     

                                 (Νυχτερινό - Τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Το «Χρόνο ζητάω» είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του δίσκου. Εδώ ο Γιακουμάκης κρατάει το οργανικό μέρος του τραγουδιού σε ήχο πιτσικάτο – αρκετά διάχυτος σε όλο το δίσκο -  με υπέροχες γέφυρες εγχόρδων μεταξύ των μερών.

Ο «Βασιλιάς σαλτιμπάγκος», «Το παιδί με το μαχαίρι», το «Δίψα μου» είναι τραγούδια που ξεχωρίζουν πολύ εύκολα επίσης, με πιο έντονο ρυθμό κρατώντας τις ισορροπίες του δίσκου.

Στάθηκα επίσης στο πάντα επίκαιρο στιχουργικό μέρος του τραγουδιού «Με όνομα ξένο» και σε μια πολύ γλυκιά μπαλάντα με τίτλο «Πόρτα κλειστή»: από τις πιο ωραίες μπαλάντες που άκουσα τα τελευταία χρόνια με εύστοχη, υποστηρικτική ενορχήστρωση.

Στο τραγούδι «Σταθμός Λαρίσης 1^η του Μαγιού» τραγουδάει το φωνητικό τρίο Crescendo (Θανάσης Ζαχαρόπουλος, Ευανθία Κρητικού,  Σαπφώ Σταυρίδη) το οποίο κάνει φωνητικά και σε άλλα τραγούδια του δίσκου.

Πρέπει να αναφερθεί, τέλος, ότι το σκίτσο του εξωφύλλου φιλοτεχνήθηκε από τον Σπύρο Ορνεράκη.

Για μια φορά ακόμα δεν άκουσα έναν δίσκο του Τάκη Βούη για να δω να θα μου αρέσει αλλά για να εξακριβώσω πόσο θα μου αρέσει. Αυτή η σταθερή ποιότητα είναι ένα επίτευγμα, δε συμφωνείτε;

Γιώργος Σταυριανός – Πέρασες…

Ο Γιώργος Σταυριανός είναι ένας από τους αγαπημένους έλληνες συνθέτες. Με ένα έργο τριάντα ετών, βρίσκεται στα μουσικά πράγματα με δίσκους πολυακουσμένους και πλέον κλασικούς.

Το κύριο χαρακτηριστικό του Γιώργου Σταυριανού είναι η ικανότητα να δημιουργεί μελωδίες όμορφες, αβίαστες αλλά και η δυνατότητα να συνδέει τις μελωδίες αυτές με στίχους ιδιαίτερους, ευαίσθητους, στα όρια της ποίησης. Οι συνεργασίες του πάντα αξιοπρόσεκτες: άλλοτε καταξιωμένοι τραγουδιστές και μουσικοί και άλλοτε νέοι άνθρωποι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό αλλά πάντα με ταλέντο και κοντά στην καλλιτεχνική γραμμή που έχει χαράξει ο ίδιος ο συνθέτης.

Η καινούργια δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Σταυριανού έχει τον τίτλο «Πέρασες…». Εφτά νέα τραγούδια, δυο ορχηστρικά θέματα και δύο επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών αποτελούν τη νέα αυτή κυκλοφορία. 

Η ενορχήστρωση έγινε από τον Κώστα Παρίση. Οι ενορχηστρώσεις, γενικά, έχουν συνήθως το χαρακτηριστικό  ο ενορχηστρωτής να βάζει ως κύριο όργανο αυτό που ξέρει καλά ο ίδιος. Έτσι ο δίσκος κινείται σε πιανιστικά, κιθαριστικά κλπ πλαίσια. Οι κιθάρες του Κώστα Παρίση είναι συνεπώς το κέντρο του δίσκου, σε σχέση με τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν. Η εικόνα που δημιουργήθηκε όμως δεν είναι η πλούσια ηχητική εικόνα παλαιότερων δίσκων –εκτός του προηγούμενου - στους οποίους οι ωραίες μουσικές του Γιώργου Σταυριανού άνθιζαν. Περιορισμένη η χρήση οργάνων εκτός από την κιθάρα, ο ήχος αρκετά επίπεδος και συνολικά ένας πολύ διαφορετικός Σταυριανός με το συναίσθημα, παρ’όλο που υπάρχει, να βρίσκεται μάλλον εγκλωβισμένο στη μελωδία της φωνής.

Για να ξεκινήσω την αναφορά στα τραγούδια του δίσκου γυρίζουμε πίσω στο 1990 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος του Γιώργου Σταυριανού «Άνεμος είναι…». Δίσκος εξαιρετικός από την αρχή ως το τέλος και με την ενορχηστρωτική πινελιά των Δυνάμεων του Αιγαίου (Νίκος Γράψας, Χρήστος Τσιαμούλης, Μιχάλης Κλαπάκης). Η πρώτη πλευρά του δίσκου ξεκινούσε μτη φωνή του Νίκου Γράψα και το τραγούδι  “Μα εσύ γελάς σαν πρώτα”. Mε αυτό ακριβώς το τραγούδι ξεκινάει και ο νέος δίσκος, αλλά με τη φωνή του Μιλτιάδη Πασχαλίδη. Ο ίδιος τραγουδιστής κλείνει και τον δίσκο με τραγούδι και πάλι από τον ίδιο δίσκο, τραγούδι που είχε πει ο Νίκος Γράψας ανοίγοντας την δεύτερη πλευρά του δίσκου, το “Μάταιο πλήθος”. Έχοντας ακούσει και παίξει εκατοντάδες φορές αυτά τα τραγούδια στην πρώτη τους μορφή οι συγκεκριμένες εκτελέσεις δεν μου έδωσαν κάτι καινούργιο, ακόμα και αν είναι από τη φωνή ενός καλού τραγουδιστή. Όσοι δεν είχαν ακούσει τα τραγούδια στην αρχική τους μορφή θα τα βρουν φυσικά σαφώς ενδιαφέροντα, ως συνθέσεις του Γιώργου Σταυριανού. Θυμίζω ότι το “Μα εσύ γελάς σαν πρώτα” το είχε τραγουδήσει πολύ όμορφα και ο Παντελής Θαλασσινός στο δίσκο του 2005 «’Ωρες μου χρωματιστές» με χαρακτήρα πιο κοντά στο πρωτότυπο.

Ο  Παντελής Θαλασσινός τραγουδάει και σ’ αυτόν τον δίσκο, ένα ντουέτο με τη Μελίνα Ασλανίδου. Δυο σαφώς διαφορετικές φωνές, δίνουν τις όμορφες χροιές τους στο “Καλώς ήρθες φίλε…”.

Ο Πάνος Παπαϊωάννου είναι συνεργάτης του Γιώργου Σταυριανού πολλά χρόνια. Μια πραγματικά πολύ όμορφη φωνή, με ιδιαίτερη ευαισθησία, τραγουδάει τρία τραγούδια: το ομότιτλο του δίσκου – το “Πέρασες…” – την “Εποχή” και το “Πώς σκοτεινιάζει το μέλλον”. Όπως και στις προηγούμενες συμμετοχές του, ο Πάνος Παπαϊωάννου δημιουργεί με τη φωνή του ακριβώς την ατμόσφαιρα που επιθυμεί και σκηνοθετεί ο συνθέτης. Βρίσκω πολύ πιθανό πως θα ακούσουμε πολλά και καλά τραγούδια από αυτόν τον τραγουδιστή στο μέλλον.

Ο Κώστας Παρίσης τραγουδάει δύο τραγούδια: “Της αγάπης ψέμα” και “Της μοναξιάς το μυστικό”, το τελευταίο σε στίχους του Δημήτρη Ακριβούλη - όλα τα υπόλοιπα σε στίχους του συνθέτη. Έχει έναν δικό του τρόπο να τραγουδάει ο Παρίσης και μου αρέσει. Είτε τραγουδάει με τα Υπόγεια Ρεύματα είτε σε άλλες δουλειές (π.χ. στο ντουέτο με τη Μελίνα Κανά) γνωρίζει που και πως πρέπει να αλλάζει και το κάνει με επιτυχία.

Η Λιζέτα Καλημέρη τραγουδάει τον “Σημαδεμένο άγγελο”. Tι να πεις για τη Λιζέτα… ότι και να πεις είναι λίγο. Η παρουσία της σε κάθε δίσκο είναι στολίδι για το δίσκο. Ο τρόπος που αποδίδει το κάθε τραγούδι είναι απλά ο καλύτερος που θα μπορούσε να γίνει. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το πιο λαϊκότροπο του δίσκου.

Τα ορχηστρικά του Γιώργου Σταυριανού είναι το..σήμα κατατεθέν του. Καταπληκτικές μελωδίες, ονειρικές μουσικές, αναρίθμητες εικόνες, γλυκιά μελαγχολία, νοητικά ταξίδια. Έτσι συμβαίνει και με το “Γυμνό το σώμα”. Ο Σταυριανός που αγαπήσαμε και αγαπάμε.

Το “Omnia vincit amor” (από τα «Βουκολικά» του Βιργίλιου – σε ελεύθερη μετάφραση: “o Έρωτας νικάει τα πάντα…”) είναι το ορχηστρικό θέμα του τραγουδιού που έδωσε τον τίτλο στον δίσκο.

Ο Γιώργος Σταυριανός μας έδωσε έναν ακόμα δίσκο με όμορφα τραγούδια και ωραίες μελωδίες και καλούς τραγουδιστές, όπως κάνει πάντα.

Κρίστη Στασινοπούλου & Στάθης Καλυβιώτης – Greekadelia

Την Κρίστη Στασινοπούλου την παρακολουθώ πολλά χρόνια. Προφανώς όχι από το δισκογραφικό ξεκίνημα της το 1981 αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Με την προσωπική της δισκογραφία να ξεκινάει το 1986 και με τα πρώτα τραγούδια να μην είναι διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών ακόμα, η Κρίστη τραγούδησε κομμάτια του Σταύρου Παπασταύρου, του Κλέωνα Αντωνίου, της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου.

Η συνεργασία με τον Στάθη Καλυβιώτη μας πηγαίνει πίσω στο 1989 στη δημιουργία του συγκροτήματος Selana. Tα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η συνεργασία τους είναι σταθερή και αποκλειστική. Στις ζωντανές εμφανίσεις και με την παλιά μορφή του συγκροτήματος που αριθμούσε αρκετά άτομα και μάλιστα πολύ καλούς μουσικούς, η Κρίστη ήταν απλά καταπληκτική. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι και οι μουσικές του Στάθη, τα εύστοχα πειραγμένα παραδοσιακά τραγούδια, η φιγούρα της τραγουδίστριας να κινείται τόσο αρμονικά με τη μουσική – έχει εξαιρετική κίνηση η Κρίστη – αλλά και το δέσιμο των μουσικών δημιουργούσαν μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Το εντυπωσιακό είναι πώς καταφέρνουν ακόμα και οι δύο τους, όπως εμφανίζονται συνηθέστερα πλέον, να δημιουργούν κατάνυξη και προσοχή στους ακροατές που, αν μη τι άλλο, δείχνει τόσο την αξία των κομματιών που παίζουν όσο και τον τρόπο που ξέρουν να τα αποδίδουν.

Η καινούργια δουλειά τους είναι η πρώτη που δεν κυκλοφορεί από ελληνική εταιρεία, έχει ήδη ξεχωρίσει στα world music charts, όπως και ο προηγούμενος,  και οι κριτικές και από τον διεθνή τύπο αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του.

Ο τίτλος Greekadelia προσπαθεί να περιγράψει τη μουσική του δίσκου. Τη μία πλευρά συνθέτει η ελληνικότητα του. Όλα τα κομμάτια – δεκατρία - είναι παραδοσιακά από πολλά μέρη της Ελλάδας. Το δεύτερο συνθετικό του τίτλου, από το psychedelia, δίνει μια εικόνα γι’ αυτό που προσπαθούν (και) σε αυτόν τον δίσκο: την αναδόμηση και αναμόρφωση και εν τέλει την εκ νέου παρουσίαση παραδοσιακών κομματιών με σύγχρονο ήχο και με μια αντίληψη που δεν απογυμνώνει το παλιό και αγαπημένο από νέους ήχους, σε συνδυασμό με ότι ο καθένας θα μπορούσε να προτείνει σύμφωνα με τη μουσική του αίσθηση και τις εμπειρίες του.

Ο δίσκος αρχίζει με το πολύ γνωστό «Μάτια σαν και τα δικά σου» .Όμορφη συνύπαρξη ηλεκτρονικών ήχων και λαούτου δια χειρών Καλυβιώτη και το μουσικό ταξίδι στην Ελλάδα ξεκινά, όχι μόνο με την ακρόαση του πρώτου κομματιού αλλά και με τη φωνή καπετάνιου κάποιου πλοίου στην αρχή και στο τέλος του. Όλοι έχουμε ταυτίσει τις αφίξεις και αναχωρήσεις πλοίων με τις ανάλογες ανακοινώσεις και την τραγική αγγλική προφορά και βέβαια και αυτό το ταξίδι έχει τον δικό του καπετάνιο.

 Περνώντας στη συνέχεια «Ανάμεσα Νισύρου»  τραγουδούν για το Θάνατο στο «Με γελάσαν τα πουλιά» και την απουσία στο «Χαλασιά μου»: σαφώς πιο κοντά στην αυθεντική μορφή του τραγουδιού απ’ ότι η γνωστή διασκευή του Βασίλη Δημητρίου με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη από τη χρονιά του 1971 αλλά και πιο κοντά στο νόημα του.

Ταξιδεύουν με επιτυχία «Μες του Αιγαίου τα νερά», σε μια πιο ήρεμη εκδοχή και δίνουν μια ινδική απόχρωση στο «Πες μου ποια μάνα». Μια ινδική πινελιά  υπάρχει γενικότερα στο δίσκο λόγω του ινδικού αρμόνιου που παίζει η Κρίστη Πρόκειται για μια μικρογραφία αρμόνιου με πολλές διαφορές από το γνωστό αρμόνιο, μάλλον πιο κοντά στο ακκορντεόν με την έννοια της συνεχούς μηχανικής τροφοδοσίας σε αέρα με διαφορετικό όμως τρόπο. Το ινδικό αρμόνιο αγόρασε η Κρίστη στην Ινδία επηρεασμένη από την Nico (των Velvet Underground) και από τους beat ποιητές όπως ο Ginsberg ο οποίος χρησιμοποιούσε αυτό το όργανο ως συνοδεία στις αναγνώσεις ποιημάτων.

 Τα τζιτζίκια μας μεταφέρουν «Κάτω στα δασιά πλατάνια» σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική απόδοση ενός πικρού παραδοσιακού τραγουδιού (αλλιώς: Διαμαντούλα). Στο «Έρχομαι κι εσύ κοιμάσαι» και πάλι φυσικά ηχητικά samples ανοίγουν το κομμάτι για να οδηγηθούμε στο πιο έντονο κομμάτι του δίσκου και σίγουρα μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το «Ρόδο της πρωτανάστασης»: μια εξαιρετική μίξη παραδοσιακής μελωδικής γραμμής με κατά τόπους trance/dance στοιχεία που σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα. Και αφού αναφερόμαστε σε ανάσταση, οι καμπάνες άριστα δεμένες με το υπόλοιπο κομμάτι, οδηγούν τρόπον τινά στη μουσική ζεύξη της ελληνικής και ινδικής θρησκείας καθώς δίνουν τη θέση τους στο ινδικό αρμόνιο με το οποίο η Κρίστη τραγουδά το «Ρόδισε η Ανατολή».

                                                 Ακούστε δείγματα (και αγοράστε)

Είναι σαφές ότι η επιλογή τους και μόνο να ηχογραφήσουν το δίσκο όπως πρόκειται να παίζεται ζωντανά από ένα ευέλικτο σχήμα δύο ατόμων, την Κρίστη και το Στάθη, έτσι που να μπορεί να διαμορφώνει το παγκόσμιο πρόγραμμά εμφανίσεών του πιο εύκολα (και πιο οικονομικά), διαφοροποιεί το δίσκο σε σχέση με τον οργανικό πλουραλισμό των προηγούμενων. Σε κάθε περίπτωση όμως οι δυνατότητές τους, οι ιδέες τους, οι εμπειρίες τους και οι επαφές τους με αντίστοιχους μουσικούς παγκόσμιου βεληνεκούς αντισταθμίζουν το αποτέλεσμα.

Θα ήθελα περισσότερα ρυθμικά, γρήγορα κομμάτια, χωρίς αυτό να αποτελεί απαραίτητα μειονέκτημα. Το έχουν κάνει με εξαιρετική επιτυχία στο παρελθόν και είναι τέτοια κομμάτια που ακούγονται συχνότερα στα ραδιόφωνα - προφανώς αυτό δε σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι αποτελεί μπούσουλα επιλογής τραγουδιών.

Πάντα έβρισκα και ακόμα βρίσκω πολύ ευχάριστο το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι με αγάπη για την παραδοσιακή μας μουσική. Είναι ένα είδος που διατηρεί τις μνήμες του τόπου μας, έχει σαφώς μουσικό και μουσικολογικό ενδιαφέρον και ίσως πάνω απ’ όλα μπορεί να κρατήσει και κρατάει τους εθνικούς και κοινωνικούς δεσμούς. Δεν είναι ένα είδος νεκρό και δεν είναι ένα είδος που δεν επιδέχεται πειραματισμούς και νεωτερισμούς.

Ελπίζω κι εγώ, όπως η Κρίστη και ο Στάθης, «πως αυτός ο δίσκος θα ενθαρρύνει τους ακροατές να ανακαλύψουν και να απολαύσουν τις αυθεντικές αποδόσεις αυτών των όμορφων τραγουδιών»

Παντελής Στόικος – Αυθεντικά

Ο Παντελής Στόικος είναι ένας μουσικός με ήχο χαρακτηριστικό, εύκολα αναγνωρίσιμο στον ελληνικό χώρο. Προφανώς το ενδιαφέρον δεν είναι κυρίως αυτό αλλά το γεγονός ότι είναι ένας πολύ καλός μουσικός, που είτε κινείται σε βαλκανικά χρώματα είτε σε jazz δρόμους είτε σε συνδυασμό τους πάντα προκαλεί το ενδιαφέρον και το θαυμασμό των ακροατών. 

 Από την Μπάντα της Φλώρινας στους Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και από την Ορχήστρα του δρόμου της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και του Παναγιώτη Καλατζόπουλου στις συνεργασίες με γνωστούς μουσικούς εντός και εκτός Ελλάδας αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους τρομπετίστες του είδους στο χώρο του.  Στο Ακριτικό Τρίο, ως ιδρυτής, έδειξε που θέλει να κινηθεί. Στο Τrio Balkano τον απολαμβάνουμε με τον Αλέκο Παπαδόπουλο στα ντραμς και τον Λάκη Τζήμκα στο κοντραμπάσσο, δυο επίσης άρτιους μουσικούς.

Πέρα από τις συνεργασίες με μουσικούς και τα σχήματα στα οποία είναι μέλος, ο Στόικος κυκλοφόρησε το 2004  μια προσωπική δουλειά με τίτλο «Θραύσεις» και τον Δεκέμβριο του 2011 μια πιο καινούργια με τίτλο «Αυθεντικά». Ενδιαφέρον έχει πως τα κομμάτια του δίσκου είναι ηχογραφήσεις που ξεκινούν από το 2000 και τελειώνουν το 2011 και οι χώροι της ηχογράφησης ποικίλουν, δεν έγραψε  μόνο σε στούντιο αλλά και στο σπίτι του, στο χωριό του, σε live. 

Πολλοί μουσικοί συνδράμουν στην μουσική αυτή κατάθεση, οι περισσότεροι, όπως είναι λογικό, μουσικοί με τους οποίους Ο Στόικος έχει ιστορικό ηχογραφήσεων: Τους άλλους δυο Trio Balkano, τον Λουκά Μεταξά, τον Νεκτάριο Καρατζή, τον Κώστα Μερετάκη, το Νίκο Ψοφογιώργο, τον Τheodosii Spassov, τον Δημήτρη Αθανασίου,  τον Κυριάκο Ταπάκη, την Σοφία Παλαμήδη, τον Χρήστο Νάτσιο. 

Ο ίδιος ο Παντελής Στόικος λέει για τον δίσκο ότι, όπως και για τον προηγούμενο, «η ιδέα ήρθε το ’97 έχοντας την επιθυμία να παίξω με μουσικούς ελεύθερους στο πνεύμα, δίχως ταμπέλες όπως “παραδοσιακός” ή “τζαζίστας” ή οτιδήποτε άλλο…. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να αισθάνομαι εγκλωβισμένος στα ωδεία, αλλά και στις παραδοσιακές ορχήστρες με αποτέλεσμα πολλές φορές να παίζω δίχως να έχω την ελευθερία να εκφραστώ. Ήθελα να ψάξω, να μάθω, να προχωρήσω παραπέρα. Έτσι το ’99 ξεκίνησα μια σειρά ηχογραφήσεων με φίλους κυρίως από την περιοχή της Φλώρινας, αλλά και από την Θεσσαλονίκη, παίζοντας σκοπούς και συνθέσεις με έναν διαφορετικό τρόπο. Τον επόμενο χρόνο άρχισα μια νέα σειρά με φίλους που μου άρεσε πολύ να τους ακούω να αυτοσχεδιάζουν. Η πρώτη εκδόθηκε υπό τον τίτλο Θραύσεις τον Απρίλιο του 2004. Επτά χρόνια  αργότερα σας παραδίδω τη δεύτερη, με τα Αυθεντικά».

Ο δίσκος περιέχει 15 κομμάτια. Από την πρώτη ακρόαση ιδιαίτερα τραβούν το ενδιαφέρουν τα κιουτσέκ (στυλ σκοπού που υπάρχει σε όλη τη Βαλκανική και το συναντάμε είτε ως 4/4 είτε ως 9/8 συνήθως σε γοργό και εύθυμο ρυθμό. Παίζεται κυρίως στις γειτονιές των ρομά). Το “Ζαράμο τουρλού” και το “Ταξιδεύοντας”, δύο πολύ ωραία κομμάτια, με την διαφορετικότητά τους δίνουν το ευρύ πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ο δίσκος.

 Όλος ο δίσκος είναι ένα σύνολο μουσικών θεμάτων με μεγάλη ποικιλία στους ρυθμούς που διατηρούν σταθερό το ενδιαφέρον. Γρήγορα κομμάτια εναλλάσονται με αργά, οι διαφορετικοί μουσικοί σε κάθε κομμάτι δίνουν μια αίσθηση του απρόσμενου για το επόμενο και τα σόλο κομμάτια συχνά λειτουργούν σαν γέφυρες μεταξύ αυτών με πολλά όργανα, ίσως και λόγω της μικρής τους, συχνά, διάρκειας.Tα δύο σύντομα “Ηχοτοπία” (field recordings) συμβάλλουν στην αίσθηση φυσικότητας - που έτσι κι αλλιώς σχηματίζεται από τον φυσικό ήχο τρομπέτας και κρουστών.

Δεν θα κατηγοριοποιήσω το δίσκο γιατί είναι ακριβώς αυτό που δε θέλει ο Στόικος αλλά και γιατί οι κατηγοριοποιήσεις έχουν μάλλον πρακτικό χαρακτήρα: για την ταξινόμηση της δισκοθήκης, την ένταξη σε ανάλογες στήλες, περιοδικά, μουσικές ειδήσεις. Θα προχωρήσω μόνο σε μια κατηγοριοποίηση, αυτή του αξιοπρόσεκτου δίσκου.