Νίκος Γεωργάκης – Να γίνω η θάλασσα

 Ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού που με συνέπεια ακολουθεί έναν δρόμο ποιότητας και μελωδικότητας και που για κάποιο λόγο, άγνωστο ακόμα, δεν έχει ακολουθήσει και η αρμόζουσα (μεγάλη) ποσότητα ακροατών. Είναι από τους ανθρώπους που συχνά φέρνω ως παράδειγμα στην θέση μου πως υπάρχουν καταπληκτικά τραγούδια –όχι απλά καλά- τα οποία μαζί με τους συνθέτες τους έπρεπε να είναι πασίγνωστα. 

 Ο πιο πρόσφατος δίσκος του Νίκου Γεωργάκη φέρει τον τίτλο «Να γίνω η θάλασσα», με δεκατρία τραγούδια και ένα οργανικό θέμα. Η παρέα γνωστή… οι μουσικοί που χρόνια παίζουν με το Νίκο Γεωργάκη : ο Κυριάκος Γκουβέντας στο βιολί, μουσικά μαζί ήδη εδώ και 23 χρόνια, από τον καιρό της «Βραδινής Αναρρίχησης», ο Τάσος Μισυρλής στο τσέλλο – σ’ αυτόν τον δίσκο, δυστυχώς, δεν τραγουδάει – άλλος παλιός γνώριμος εικοσαετίας,  αλλά και η Κική Καρυπίδου στα φλάουτα, Ο Φίλιππος Σαμουηλίδης στο μπουζούκι και το μαντολίνο, ο Γιάννης Πολυμενέρης στο κοντραμπάσσο, ο Γιώργος Κατιάκος στα κρουστά δισκογραφούν πολλά χρόνια μαζί του ενώ τα τελευταία χρόνια(!) πιάνο παίζει η Φερωνίκη Σουρούβαλη. Την παρέα πλαισιώνει τεχνικά ο γνωστός και μόνιμος συνεργάτης σε όλους τους δίσκους του Γεωργάκη, Χρήστος Μέγας.

Έχει αλλάξει λοιπόν κάτι από τις προηγούμενες δισκογραφικές του παρουσίες; Για να δούμε…

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Γεωργάκη, όπως και οι παλαιότεροι.

Η εικόνα του εξώφυλλου για πρώτη φορά αταίριαστη με το περιεχόμενο. Τραγικά αταίριαστη, θα μπορούσε να περιέχει τα summer hits 2011. Nα γίνω η θάλασσα, σου λέει η εταιρεία, οπότε: κύμα, αμμουδιά, γυναικεία οπίσθια, τελειώσαμε. 

Η ενορχήστρωση από τον Γεωργάκη, όπως και παλαιότερα.

Βολιά, φλάουτα και κιθάρες υφαίνουν τις όμορφες μελωδίες του δίσκου, μαζί με τσέλλο, πιάνο, μαντολίνο και αναλόγως κρουστά και μπουζούκι, όπως και παλαιότερα.

Να μια αλλαγή και μάλιστα ουσιώδης! Εκτός από το Νίκο Γεωργάκη, στα τραγούδια δίνουν τη φωνή τους ο Απόστολος Δεληγεώργης που συμμετείχε και στον προηγούμενο δίσκο, αλλά και ο Μανώλης Πορφυράκης και η Ειρήνη Σγουρίδου - για πρώτη φορά. Η Ειρήνη Σγουρίδου  είναι μια γυναικεία φωνή η οποία δένει άψογα με τα τραγούδια αλλά και δίνει μια αίσθηση δροσιάς και πραγματικής ερμηνείας, τονίζοντας σωστά, βάζοντας συναίσθημα και γενικά μπαίνοντας στην ουσία του τραγουδιού. Μια τόσο ζεστή χροιά, που σε παρασέρνει μαζί με την γλυκύτητα των σκοπών και αποτελεί ένα από τα καλύτερα στοιχεία του δίσκου. Ο Μανώλης Πορφυράκης είναι επίσης μια πολύ όμορφη φωνή και πολύ καλή επιλογή για τα συγκεκριμένα τραγούδια του Νίκου Γεωργάκη όπως και ο γνώριμος από παλαιότερα τραγούδια του Νίκου Γεωργάκη, Απόστολος Δεληγεώργης: δύο ωραίες φωνές, συνεργάτες  – ή αλλιώς, συμπαίκτες - και εκτός δίσκου.

Στον δίσκο ο Γεωργάκης συνεργάζεται στιχουργικά με τον Γιάννη Περδίκη. «Βραδινός Αναρριχητής» και αυτός και σταθερή παρουσία σε όλους τους δίσκους του Γεωργάκη, είτε αποκλειστικά είτε σε μεγάλο μέρος του δίσκου, όπως εδώ. Στίχοι αυτών των τραγουδιών γράφτηκαν αρχικά για το θεατρικό έργο του Γιάννη Παλαμιώτη «Σαν επιθεώρηση» και ελαφρώς τροποποιημένοι  έφτασαν να ταξιδεύουν μαζί με το δίσκο. Σε δύο τραγούδια στίχους έγραψαν η Αναστασία Περδίκη και η Λίζα Πετρίδου.

Υπάρχει επίσης, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, ένα video που περιέχει σκηνές από την ηχογράφηση και απόσπασμα από συναυλία, τον Σεπτέμβρη του 2010 (απ' όπου και η φωτογραφία) , με ένα όμορφο χορευτικό – tango – επί σκηνής. 

Για όποιον λοιπόν γνωρίζει τη μουσική του Νίκου Γεωργάκη, ο δίσκος είναι… κλασικός Νίκος Γεωργάκης! Η καλή και αξιόλογη μουσικά παρέα,  ο τρόπος δουλειάς που μας έδωσε στο παρελθόν πολύ όμορφα τραγούδια, το χαρακτηριστικό του στυλ τραγουδοποιίας γενικά, ο πολύ προσωπικός τρόπος που τραγουδάει και προφέρει τις λέξεις, ο ταιριαστός μερισμός των φράσεων στα όργανα που χρησιμοποιεί. 

Για όποιον δε γνωρίζει τη μουσική του, το "Να γίνω η θάλασσα"  κινείται με πολύ αξιοπρέπεια στο χώρο του όμορφου τραγουδιού, με μελωδίες που είναι το δυνατό χαρτί του τραγουδοποιού και ενορχηστρώσεις που τις αναδεικνύουν και τις κάνουν πολύ εύληπτες – με την καλή έννοια φυσικά!

Είναι από τους δίσκους τα τραγούδια του οποίου, αν και είναι κυκλοφορία του 2011,  ήδη γνωρίζω πολύ καλά καθώς έχω ακροαστεί το δίσκο εξαιρετικά πολλές φορές. Δε θα αναφέρω τα τραγούδια ξεχωριστά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί τα τραγούδια είναι ξεχωριστά, σε μεγάλο βαθμό.

Είναι πραγματικά ευχάριστο οι δίσκοι που περιμένεις, από ανθρώπους που παρακολουθείς χρόνια  να σου αφήνουν, και πάλι, αυτό το συναίσθημα της ευχαρίστησης και ενός απαλού εσωτερικού αγγίγματος…