Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Πρίαμος Μωράκης Quintet (feat. Πηνελόπη Τζανετάκη) – The Athenian Project



Ας ξεκινήσουμε καλύτερα με τις συστάσεις: Πρίαμος Μωράκης. Και αν θα έλεγε «χάρηκα», εμείς χαρήκαμε περισσότερο. Η δουλειά που μας παρουσίασε πρόσφατα είναι εξαιρετική από την αρχή ως το τέλος. Δεν ακολούθησε τον γενικό κανόνα που λέει πως οι απόγονοι των γνωστών συνθετών δεν έχουν ιδιαίτερο ταλέντο. Υιός του Τάκη Μωράκη – για τον οποίο μάλλον δεν χρειάζονται συστάσεις - και κιθαρίστας στο χώρο της jazz, παρουσιάζει έναν δίσκο που έχει κεντρικό άξονα τραγούδια του πατέρα του αλλά και μερικά ακόμα που θα αναφέρω παρακάτω.


Ο δίσκος ανοίγει με το “Boy On A Dolphin”, παγκοσμίως γνωστό ως τραγούδι της ομότιτλης ταινίας του 1957 σε σκηνοθεσία του Jean Negulesco με την Sophia Loren αλλά και το Αλέξη Μινωτή. Τραγουδούσαν η ίδια η Sophia Loren και ο Τώνης Μαρούδας. Ακούγεται η εκδοχή με τους αγγλικούς στίχους και όχι με τους ελληνικούς του Γιάννη Φερμάνογλου, η οποία ακούγεται στο τέλος του δίσκου. Η όμορφη γυναικεία φωνή ανήκει στην Πηνελόπη Τζανετάκη (Voyage Jazz Group), μουσικολόγο από το Ιόνιο πανεπιστήμιο κατά δεύτερο λόγο, ωραία χρoιά και πεντακάθαρη άρθρωση πρωτίστως. Είχα ακούσει παλαιότερες ηχογραφήσεις με τη φωνή της μέσω κοινού φίλου και είχα εκτιμήσει τις δυνατότητές της. Στο δίσκο, λόγω των κομματιών, δεν φαίνεται η μεγάλη δυναμική της καθώς τα περισσότερα είναι ελαφρά. Και πάλι όμως, η ερμηνεία της προσφέρει λάμψη στα κομμάτια.

Το «Θα Σ’ Αγαπώ» είναι ένα 50’s κομμάτι του Τάκη Μωράκη στο οποίο , όπως και σε πολλά άλλα τραγούδια συμμετέχει το κουαρτέτο εγχόρδων Cresendo και δίνεται έτσι ένα ύφος ενορχήστρωσης που παραπέμπει στις δεκαετίες εκείνες και είναι πολύ καλό, με άλλα λόγια “CEst Si Bon”. Αυτό ακριβώς είναι και το επόμενο πασίγνωστο τραγούδι, του Henri Betti, αλλά ακούγεται με τους ελληνικούς στίχους που έβαλε ο Τζίμης Μακούλης· και αυτό τραγούδι της ίδιας δεκαετίας.


Αλλάζοντας… δεκαετία ακούμε το «Δεν Είμαι Τίποτα», επιτυχία του 1960 με τη Νάντια Κωνσταντοπούλου (μητέρα του Πρίαμου Μωράκη). Ακολουθεί ένα ακόμα πασίγνωστο τραγούδι του Τάκη Μωράκη, το «Χαρά Μου», σε μια πολύ ωραία instrumental εκδοχή. Με το «Γελάς» του Κώστα Καπνίση δεν αλλάζουμε μόνο συνθέτη αλλά και δεκαετίες, αφού πηγαίνουμε πίσω στο 1949(!) που γράφτηκε το τραγούδι και ακούστηκε τη δεκαετία του ’50 από τον Τώνη Μαρούδα.

Το «Έλα» που ακολουθεί είναι το μοναδικό τραγούδι του Πρίαμου Μωράκη στο δίσκο. Μόνο κιθάρα στη αρχή, κατόπιν ντουέτο φωνή-κιθάρα και στη συνέχεια και τα υπόλοιπα όργανα: ένα πάρα πολύ όμορφο κομμάτι που δεν φεύγει από την συνολική μουσική και ενορχηστρωτική αισθητική του δίσκου. 

Το «Ποτέ Μην Κλαις» του Τάκη Μωράκη ακούγεται στη συνέχεια, μεγάλη επιτυχία και αυτό από το 1955 που ηχογραφήθηκε πρώτη φορά. «Που Πάτε Κύριε» και «Τι’ Ν’ Αυτό Που Το Λένε Αγάπη» (το “Boy On A Dolphin” στα ελληνικά) κλείνουν την ομάδα τραγουδιών του Τάκη Μωράκη. Το πρώτο έρχεται από το 1963, ερμηνευμένο από τη Νάντια Κωνσταντοπούλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου και βραβεύτηκε. Το δεύτερο προϋπήρχε με τη μορφή αυτή πριν από την ταινία.


 Ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι της Πηνελόπης Τζανετάκη, το «Αν Ήσουν Άνεμος». Με έντονα στοιχεία soul  και RnB είναι ένα πραγματικά πολύ ωραίο κομμάτι. Έχουμε έτσι την μετάβαση από το πρώτο τραγούδι του δίσκου, από το 1957, στο τελευταίο τραγούδι που μας φέρνει ομαλά στο σήμερα.

Δεν είναι μόνο οι πολύ ωραίες εκτελέσεις των τραγουδιών και από τους μουσικούς και από την Πηνελόπη Τζανετάκη που κάνουν τον δίσκο ξεχωριστό· είναι και οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του Πρίαμου Μωράκη (μαζί με τον Τάσο Ρωσόπουλο  στις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων) που έδωσαν – με τη βοήθεια των μουσικών – τον καλύτερο χαρακτήρα των οργάνων στα τραγούδια αυτά. Η ηχογράφηση είναι υπέροχη, πολύ φυσική, και ο ήχος της κιθάρας του Πρίαμου Μωράκη αυτός που αγαπώ περισσότερο, με μια γλυκειά θαμπάδα – τύπου, ας πούμε, Kenny Burrell. Ο ίδιος ο Πρίαμος Μωράκης παίζει καταπληκτικά.

Kαι σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έρχεται και το ένθετο του cd να πλαισιώσει με τον καλύτερο τρόπο την δουλειά αυτή. Απίστευτα ωραίες ασπρόμαυρες φωτογραφίες των μουσικών (Αllesandro Giacalone), του πιο υψηλού επιπέδου. Έτσι κι αλλιώς οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στη jazz είναι μια τέχνη με μεγάλη ιστορία. Δεν θυμάμαι πιο ωραίες φωτογραφίες σε ένθετο ελληνικού cd τελευταία (τουλάχιστον τελευταία). Στα πολύ θετικά του δίσκου επίσης και οι πληροφορίες για το κάθε τραγούδι του cd.


 Οι υπόλοιποι μουσικοί που ακούγονται στο δίσκο είναι πολύ γνωστοί μουσικοί του χώρου και συμβάλλουν βέβαια στο αποτέλεσμα: Ο Δημήτρης Καλατζής στο πιάνο, ο Χρήστος Ραφαηλίδης στο βιμπράφωνο, οι Μάνος Λούτας και Περικλής Τριβόλης στο μπάσο, ο Φίλιππος Παπάς στο τενόρο σαξόφωνο, οι Λέανδρος Φράτνικ και Δημήτρης Κακαβούλης στα ντραμς  και ο Σωκράτης Γανιάρης στα κρουστά.

Αυτός ο δίσκος έρχεται σαν απάντηση στην έλλειψη των εταιρειών – αυτή ήταν από τις πρώτες σκέψεις που έκανα -  για να δείξει πώς όταν υπάρχει σφαιρική άποψη του μουσικού για την δουλειά του δεν χρειάζονται απαραίτητα παραγωγοί και εμπειρογνώμονες. Ταλέντο, μεράκι, καλοί μουσικοί, αισθητική και το χαρμάνι ενός άρτιου δίσκου, σαν κι αυτόν, είναι έτοιμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: