Λένα Πλάτωνος – Shadows Of Blood

 Η Λένα Πλάτωνος είναι από τις ιδιαίτερες περιπτώσεις στην ελληνική δισκογραφία. Έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια και μουσικές, οι δίσκοι της θεωρούνται κλασικοί, έχουν πουλήσει πολύ και όλα αυτά ξεκινώντας σε μικρή ηλικία και με τις ευλογίες του Μάνου Χατζιδάκι. Πόσο πιο γεμάτο βιογραφικό να θέλει ένας καλλιτέχνης; Αν σημειώσουμε και την ύπαρξη ενός κοινού που την ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια και αυξάνεται συνεχώς έχουμε μια πολύ γενική εικόνα της, χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες για την δισκογραφία της.

Κεραυνός εν αιθρία λοιπόν αυτός ό δίσκος για τους φίλους της και όχι μόνο. Πρόκειται για 12΄΄ βινύλιο single sided, από την γερμανική Kunstkopf, σε εκατό αριθμημένα κομμάτια , το οποίο κυκλοφόρησε (εκτός Ελλάδας) πριν δυο περίπου εβδομάδες. Το artwork κινείται μάλλον στα πλαίσια του μινιμαλισμού. Πρακτικά, είναι ένα μαύρος φάκελος για να μπαίνει ο δίσκος και ένα αφισάκι/εσώφυλλο στα μέτρα του φακέλου, σαν εξώφυλλo, υπογεγραμμένο.

Στο μουσικό μέρος, ο δίσκος περιέχει ένα τραγούδι το οποίο δεν είναι καινούργιο αλλά remix ενός παλαιότερου τραγουδιού της Λένας Πλάτωνος: είναι το τραγούδι «Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση» από το δίσκο «Γκάλοπ» του 1985 (14/3). Η αρχική χρονική διάρκεια του τραγουδιού είναι κοντά στα τρία λεπτά ενώ στη νέα του μορφή ξεπερνά τα έξι. Ο ήχος, στην τελική του μορφή, μαρτυρά τα χρόνια που έχουν περάσει και την τεχνική εξέλιξη στον συγκεκριμένο τομέα. Βεβαίως σε αυτό μετρά και η ανωτερότητα του ήχου του βινυλίου και το γεγονός ότι ο δίσκος παίζει σε 45 στροφές.

                                                              (Η παλιά μορφή του κομματιού)

Το βινύλιο, σε εκατό μόνο αντίτυπα, είναι ήδη δυσεύρετο και συλλεκτικό.

Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση

«Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάκτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
να βυθίσουν μακριά δάκτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
το λέω ξανά
στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
τότε μόνο ξαφνικά και ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός,
απομακρύνομαι
μέσα σε θόλο άπειρο ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω, φίλε, αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού                                                                            είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς                                                                                                             είτε βρεθείς σε αφωνία              
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία                                                                                                        μαζί με μας
επώνυμο συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία της ηδονής»