Christos Galanopoulos and friends – The City Man

Να λοιπόν που τις τελευταίες μέρες του 2013 ήρθε και μια κυκλοφορία που άμεσα μπήκε τόσο στη λίστα ακρόασης όσο και στα καλύτερα του 2013, αν και οριακά ανήκει στο έτος που πέρασε αφού πρακτικά θα ακουστεί σε αυτό που διανύουμε. 

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, ο Χρήστος Γαλανόπουλος εισήλθε στην δισκογραφία το 1990 ως μέλος του συγκροτήματος Lexeme. Την επόμενη χρονιά έδωσε την δική του προσωπική δισκογραφική κατάθεση στο “A Bird’s Eye View”. Από το 1999 και μέχρι σήμερα έχει δώσει άλλες τρεις δουλειές, προσμετρώντας και την καινούργια: το “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” το 1999 και το υπέροχο “The Message Of The Prince” το 2008 με τον Ευγένιο Βούλγαρη. Παρατηρούμε πως και στον δίσκο “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” , όπως και στον καινούργιο, γίνεται σαφές πως είναι ο Χρήστος Γαλανόπουλος δούλεψε μαζί φίλους μουσικούς που έδωσαν το δικό τους στίγμα και τις δικές τους μουσικές.

Η αναφορά στους τρεις δίσκους ξεχωριστά δεν έγινε τυχαία. Στο εσωτερικό του δίσκου ο Χρήστος Γαλανόπουλος σχολιάζει: «Ο Άνθρωπος της πόλης αποτελεί μια νέα, διαφορετική διάσταση της ιστορίας που εκτυλίσσεται στην τρίτη ενότητα του δίσκου μου Fairy Tales, όπου εμπεριέχεται το ομώνυμο μουσικό θέμα. Αφορμή για τη δημιουργία της ήταν η ανάγκη μιας άλλης προσέγγισης του Ανθρώπου της πόλης, πιο συμμετοχικής διαλογικής, προσέγγιση που ζυμώθηκε με τη συνεργασία καλών φίλων, οι οποίοι κλήθηκαν να συνομιλήσουν με την αρχική αρμονία, ή τα μέρη της σύνθεσης της πρώτης ηχογράφησης».

Δεκαεφτά κομμάτια έχει ο δίσκος (και ένα bonus HD video). Σχεδόν αποκλειστικά μόνο μουσική, δοσμένη με ύφος soundtrack συχνά, όμως με σύγχρονο ήχο και αφαιρετικό τρόπο προσέγγισης. Τα φωνητικά γεμίζουν τον χώρο μόνο, με την έννοια ότι δεν είναι τραγουδιστικά, ενώ τραγούδι υπάρχει μόνο ένα, το “Keyboard life” σε στίχους του Χρήστου Γαλανόπουλου. 

Ένα από τα πλεονεκτήματα του δίσκου είναι πως, αν και τα κομμάτια κινούνται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άλλοτε κυριαρχεί ο ηλεκτρικός ήχος και άλλοτε ο ήχος παραδοσιακών οργάνων ενώ πολύ συχνά αυτά τα δύο μπλέκονται εύστοχα και απρόσμενα. Άλλοτε επίσης έχουμε πιο έντονους ρυθμούς, όπως στο "The City Man II" και το “The Arsonist” με ένα νευρικό μοτίβο στο μπάσσο και άλλοτε έχουμε μελωδίες σε χαλαρό τέμπο όπως στο “Through My Rear View Mirror (The Past)”, στο “Street Tango” και στο πανέμορφο “Bittersweet”. 

Ακούστε εδώ το κομμάτι "Bittersweet", του βασίλη Αβδελά, στο soundcloud

Είναι από τους δίσκους που αξίζει να μην ακούς ένα μόνο κομμάτι, μόνο του. Ίσως είναι από τα χαρακτηριστικά των δίσκων του Χρήστου Γαλανόπουλου, κάτι αντίστοιχο έλεγα και για το “The Message Of The Prince”. Πέρα δηλαδή από το γεγονός των όμορφων κομματιών, το δέσιμο μεταξύ τους διατηρεί την αίσθηση πως πρόκειται για το ίδιο κομμάτι, μια μουσική ενότητα με άλλα λόγια και όχι περιορισμός μουσικών ιδεών.

Από το “Secrets II” ταξιδεύεις στο διμερές “Goodnight, City Man”, κάνεις στάση στην απαγγελία και τις μουσικές του “Cloudy Girl & The Moon”, απολαμβάνεις την ποικιλία των ήχων, βάζεις ξανά το εισαγωγικό “Poppies In Our Playground”, ακούς από την αρχή.

Ακούστε εδώ το κομμάτι "Cloudy girl & the moon", στο soundcloud

 Τόσο η μουσική όσο και οι μουσικοί δεν αφήνουν κανένα σχεδόν περιθώριο για δυσμενή σχόλια. Οι μουσικοί που συμμετείχαν στον μουσικό διάλογο είναι αρκετοί, θέλω όμως να ξεχωρίσω: τον Ευγένιο Βούλγαρη, έναν μουσικό που εκτιμώ ιδιαίτερα για την αισθητική του στο παίξιμο, έχει τη δική του προσωπική δουλειά, συνεργασίες με τον Δημήτρη Μυστακίδη και διάφορες συμμετοχές από τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να υπογραμμίσω το “Songs For Kommeno”. Στον δίσκο παίζει πολλά όργανα πέρα από το γιαϊλί ταμπούρ, για το οποίο είναι ίσως πιο γνωστός. Η Θεοδώρα Αθανασίου είναι από τις τραγουδίστριες που παρακολουθώ. Μια πολύ καλή μουσικός επίσης αλλά ο τρόπος που τραγουδάει είναι απλά καταπληκτικός (δυστυχώς εδώ μόνο απαγγέλει το δικό της ποίημα και κάνει φωνητικά). Ο Βασίλης Αβδελάς είναι καλός γνώστης των ηλεκτρονικών ήχων και το ακούει κανείς αυτό και στους δικούς του δίσκους και στο συγκρότημα «Χείλια Λουλούδια». Συμμετέχουν επίσης o No On, o Philip_p, o Ben Jones, o SIrenian Ego (Βασίλης Γουργουρίνης).

Ο δίσκος, τέλος, είναι digipack, με μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο και όμορφο artwork.

«Όνειρο και πραγματικότητα», λέει ο Χρήστος Γαλανόπουλος, «αυθορμητισμός και ελευθερία έκφρασης που αντί να συγχέουν, συνθέτουν, συνδέουν ένα παζλ ανόμοιων φωνών και αισθήσεων… Γι’ αυτό και τόσες εναλλασσόμενες, προσωπικές, οικείες αλλά και απόκοσμες, συν-αντηχήσεις, στοιχεία που μας οδήγησαν, πέρα από το αρχικό έρεισμα, σε νέους ατραπούς δημιουργίας. Η μέθεξη μας μετουσιώθηκε σε αυτή τη νέα μουσική που μοιραζόμαστε». 

 

Ήταν από τους δίσκους που περίμενα και δεν απογοητεύτηκα· το αντίθετο.