Μπάμπης Παπαδόπουλος – Απ’ τη σπηλιά του δράκου

Kαι μόνο το γεγονός ότι ως μουσικός χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στον σκληρό κύκλο των μουσικών μας λέει κάτι εκ προοιμίου. Η μεγάλη θητεία του στις Τρύπες – αλλά και στους Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου ως μέλους  και ως ενορχηστρωτή - αποτέλεσε πολύτιμο εφόδιο για τη συνέχεια με προσωπική δισκογραφία που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται. Οι «σκηνές από ένα ταξίδι», η πρώτη του δισκογραφική δουλειά, ταξίδεψαν με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο και τον έφεραν στο Πόρτο Δράκο, όπως ονομαζόταν ο Πειραιάς κατά τον 17^ο-18^ο αιώνα.

Μπαίνοντας στη «σπηλιά του Δράκου» ουσιαστικά μπαίνουμε στους τεκέδες του Πειραιά με τους ρεμπέτες να άδουν τα κυνηγημένα τους άσματα εκφράζοντας με τον δικό τους τρόπο την δύσκολη καθημερινότητά τους. Αυτές τις μουσικές αφουγκράστηκε ο  Μπάμπης Παπαδόπουλος και τις μετέφερε στη νέα του δουλειά.

Μα, τι σχέση έχει ένας ροκάς με τα ρεμπέτικα;

Λάθος ερώτηση. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος είναι μουσικός με την ευρεία έννοια της λέξης. Ο χαρακτηρισμός ροκάς τον μειώνει – ποσοτικά. Οι «σκηνές από ένα ταξίδι» επιβεβαίωσαν τα παραπάνω. Και το «απ’ τη σπηλιά του Δράκου» έρχεται να δείξει έναν μουσικό που εξελίσσεται και το διαπιστώνουμε με ευκολία. ‘‘Αυτή η ηχογράφηση έγινε για να καταγραφούν τα συγκεκριμένα τραγούδια με τον τρόπο που τα νιώθω εγώ σήμερα’’ γράφει ο ίδιος στο σημείωμα του δίσκου. Με ήχο ακουστικό, έξι τραγούδια από τα ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1930, ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα από το 1948 και  τέσσερα θέματα-γέφυρες, συνθέτουν μια προσέγγιση ιδιαίτερη, σύγχρονη και προσωπική.

Η «καλόγρια» του Βαγγέλη Παπάζογλου να καταλήγει σε gypsy swing, ο «σινάχης» του Μάρκου με slide κιθάρες και τόσο ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στην κιθάρα όσο και ο Διονύσης Μακρής στο κοντραμπάσο να συνοδεύουν με jazz περάσματα τα σόλα του Δημήτρη Βλαχομήτρου στο μπουζούκι. Στα θέματα-γέφυρες παίζει πιάνο ο Γιώργος Χριστιανάκης. Αυτές οι μινιατούρες  και λειτουργούν αλλά και είναι μουσικές γέφυρες του τότε με το τώρα, ως νέες συνθέσεις του Παπαδόπουλου.

Σαφώς και δεν μας ξαφνιάζει η σχέση του με τη Jazz που αποτυπώθηκε και στη συνεργασία του με το Φλώρο Φλωρίδη και όχι μόνο. Αλλά μας εντυπωσιάζει η άνεση που το κάνει και ο τρόπος που καταφέρνει να δέσει τα νέα στοιχεία με τις παραδοσιακές μουσικές γραμμές, οριζόντιες και κάθετες. Είναι αποδεδειγμένα πολύ σύνηθες για έναν οργανικό δίσκο να φλυαρεί και να έχει μερικές, μόνο, ενδιαφέρουσες στιγμές οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν όλο το δίσκο. Αυτό είναι ακριβώς ότι δεν συμβαίνει με αυτόν τον δίσκο. Πρώτα απ’ όλα ο δίσκος έχει λόγο ύπαρξης. Δεν έγινε απλά για λόγους προσπάθειας  φρεσκαρίσματος, «ανανέωσης», των τραγουδιών με επίφαση νεωτερισμού. Ο Παπαδόπουλος ήθελε να δώσει μια δική του εκδοχή και τα κατάφερε. Επίσης, ο δίσκος δεν έχει καμμία σχέση και με τις άλλες σύγχρονες απόπειρες διασκευών ρεμπέτικων τραγουδιών. Τα τραγούδια ουσιαστικά ανασκευάζονται, και αυτό γίνεται  λιτά και προσεγμένα . Είναι μια δουλειά αποκλειστικά αφιερωμένη στο ρεμπέτικο, και μάλιστα του Πειραιά, με τρόπο ολοκληρωμένο και όχι μερικό – μια μικρή μόνο αναφορά με ένα δύο τραγούδια.

Πρέπει τέλος να αναφερθεί η πολύ καλή ηχητική απόδοση του δίσκου, με μηχανικό ήχου τον Τίτο Καργιωτάκη ο οποίος έκανε και τις μίξεις, και η οικολογική συσκευασία του δίσκου.