Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Diminuita – Arhythmology


Δεν ξέρω αν ισχύει και στη jazz ότι ισχύει στη μουσική γενικότερα, ότι δηλαδή πηγαίνουμε πίσω αναμασώντας παλιά είδη και μουσικές. Πέρα από νέα ρεύματα -που και αυτά κάπου πατούν- η τάση είναι όπισθεν ολοταχώς. Στη jazz πάντως και συγκεκριμένα στον ελληνικό χώρο που μας ενδιαφέρει περισσότερο, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια αναβίωση του Gypsy swing ή manouche η οποία προσωπικά με χαροποιεί ιδιαίτερα αφού είναι από τα είδη της jazz που ακούω με περισσότερη ευχαρίστηση. Περιμένω αυτή η αναβίωση να εξελίξει το manouche με τρόπους που ακόμα δεν μπορούμε να φανταστούμε.


Αίσθηση ενός ταξιδιού στο χρόνο δημιουργεί αυτό το άκουσμα, πίσω στη Γαλλία της δεκαετίας του ‘30: γρήγορος – πολύ γρήγορος – ρυθμός, με τις χαρακτηριστικές συγχορδίες του είδους λόγω προφανώς και των… λίγων δακτύλων του αριστερού χεριού του κύριου εκπροσώπου του Gypsy swing, του Django Reinhardt, ο οποίος κατόρθωσε παρ’ όλα αυτά όχι μόνο να ξεπεράσει αυτό του το μειονέκτημα αλλά να κάνει και τους κιθαριστές όλου του κόσμου να παίζουν σαν να έχουν ανάλογο πρόβλημα και οι ίδιοι.

Οι Diminuita είναι ένα συγκρότημα με τρία μέλη. Η Έφη Σαράντη παίζει ρυθμική κιθάρα, ο Κώστας Αρσένης παίζει κοντραμπάσσο και ο Γιώργος Παπαδογιάννης είναι αυτός που θαυμάζει ο ακροατής του manouche γιατί είναι τα ταχύτητατα σόλα στην κιθάρα που τραβούν την προσοχή (ακόμα και στο ροκ) και φυσικά αναδεικνύουν και τη δεξιοτεχνία του κιθαριστή. 
 

Από τα τέλη του 2007 το συγκρότημα εμφανίζεται σε πόλεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό και το 2011 κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο με τίτλο “arhythmology”. Πρόκειται για μια δουλειά με δέκα κομμάτια τα οκτώ από τα οποία είναι του  Γιώργου Παπαδογιάννη. Ο δίσκος ξεκινάει δείχνοντας με το καλημέρα που κινείται μουσικά, κυριολεκτικά, αφού το “Bonjour” είναι και το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Το δεύτερο κομμάτι έχει τον περίεργο – πριν ακούσεις το κομμάτι -  τίτλο “J.S. Panther”. H εισαγωγή όμως ξεδιαλύνει τα ερωτηματικά καθώς οι πρώτες νότες από την Toccata and Fugue in D minor του J.S.Bach ακούγονται, και φυσικά όχι από εκκλησιαστικό όργανο αλλά από την κιθάρα του Παπαδογιάννη.  Η συνέχεια είναι μια πολύ ωραία σύνθεση του ιδίου με έντονα ρυθμικά, είναι χαρακτηριστικό του gypsy swing το χτύπημα σε κάθε τέταρτο του μέτρου εξ’ άλλου, και οι γρήγορες αλλαγές των συγχορδιών απαιτούν μεγάλη δεξιοτεχνία και από τον ρυθμικό κιθαριστή. Το κλείσιμο με μέρος από το θέμα του Ροζ Πάνθηρα του Henry Mancini γίνεται με πολύ καλό δέσιμο δικαιώνοντας έτσι και τον τίτλο, όπως αναφέρθηκε.



Οι ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίζονται και στο επόμενο. Είναι η σειρά του πασίγνωστου “Bolero” του Maurice Ravel να… εκτζαζιστεί και αυτό πραγματοποιείται με μεγάλη επιτυχία και είναι από τα πολύ δυνατά σημεία του δίσκου όχι γιατί ο δίσκος υστερεί στα υπόλοιπα κομμάτια αλλά γιατί γνωρίζοντας κάποιος ένα κομμάτι και ακούγοντας μια επιτυχημένη διασκευή το συγκρατεί πιο εύκολα.

Μετά το “Ravels” ακολουθεί μια όμορφη μπαλάντα, το «“Bad luckPrince” και μια ρυθμική αλλαγή σε “5/4”: στον δίσκο υπάρχει μια ποικιλία ρυθμών και δίνει επιπλέον ενδιαφέρον στο δίσκο. Στο “Influasitive” που ακολουθεί, διακρίνεις μια εύστοχη συνέχεια από το προηγούμενο και μια ροή που οδηγεί στα  ακόμα πιο γρήγορα “Stretch note valse” και “Douce”, δύο κομμάτια κλασικά manouche στην ταχύτητα και το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, κλασικά με την έννοια ότι είναι αυτό ακριβώς που έχουμε σαν μουσική εικόνα αυτού του είδους.

Στο “Almost too serious” ακούμε solo τον Γιώργο Παπαδογιάννη σε μια ενδιαφέρουσα δική του σύνθεση και ο δίσκος κλείνει με το ”Ah Bach” ή «Αχ βαχ» στα ελληνικά! Σύνθεση του J.S.Bach σε arrangement του Παπαδογιάννη -όπως και στο «Ravels” - ο οποίος έχει κάνει και την παραγωγή του δίσκου. Είναι ένας κιθαριστής που είναι φανερό ότι έχει δουλέψει πολύ και ως μουσικός και ως ακροατής πάνω στο απαιτητικό αυτό swing και η ευκολία και η καθαρότητα που ανεβοκατεβαίνει στην κιθάρα του το πιστοποιούν.


 Η δισκογραφία είναι ακόμα φτωχή στην Ελλάδα, στο είδος αυτό, αλλά ο δίσκος έρχεται με τους καλύτερους οιωνούς για τη συνέχεια και για το συγκρότημα και για την ελληνική σκηνή. Ο δίσκος δεν πωλείται στα καταστήματα. Μπορείτε να τον παραγγείλετε από το ίδιο το συγκρότημα στο http://diminuita.com/discography

Να αναφερθεί ότι οι Dinuita εμφανίζονται παίζοντας και ρεμπέτικα, σε διαφορετικές βέβαια βραδιές, με πολύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα, χωρίς να έχουν δισκογραφήσει κάτι ανάλογο.

Στις 25 Μάιου στη Θεσσαλονίκη, στο Block 33 και στα πλαίσια του Gypsy Jazz Festival Django Fest”, οι Diminuita θα δώσουν το παρών, όπως έκαναν και στα ανάλογα φεστιβάλ στο πρόσφατο παρελθόν στην Αθήνα. 


2 σχόλια:

new-girl-on-the-blog είπε...

Βρήκαμε την πρότασή σας ενδιαφέρουσα, ακούσαμε το sampler στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος, σας εμπιστευθήκαμε και παραγγείλαμε το δίσκο!
(..τόσο απλά!)

Καλησπέρα (καλώς σε βρήκα κι εδώ)!

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

...και καλά κάνατε!
Είναι πολύ καλός δίσκος και πρέπει να ενισχύουμε τους μουσικούς, όσο μπορεί ο καθένας.

Καλώς βρεθήκαμε κι εδώ λοιπόν!