Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Harris Lambrakis Quartet – Metéora



Μια πολύ πρόσφατη κυκλοφορία με πολύ ενδιαφέρον είναι η νέα δουλειά από το κουαρτέτο του Χάρη Λαμπράκη. Το κουαρτέτο σχηματίστηκε το 2006 και αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία  τους μετά το αριστουργηματικό «Θέα», ένα ευχάριστο ξάφνιασμα και ένας δυνατός συνδυασμός ανατολικού και δυτικού ήχου. 

 

ΟΙ τέσσερεις μουσικοί έχουν ήδη πολύ μεγάλη θητεία στο χώρο: ο νεότερος της παρέας είναι ο Δημήτρης Τσεκούρας, νεότερος και ηλικιακά αλλά και ως μέλος αφού στον πρώτο δίσκο κοντραμπάσο έπαιζε ο Λύδιος Δάμης. Από τα άλλα τρία σταθερά μέλη, ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης είναι ένας από τους πιο γνωστούς έλληνες ντράμερ με δισκογραφική παρουσία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε αμέτρητες ηχογραφήσεις, ο πιανίστας Δημήτρης Θεοχάρης έχει ένα σαφώς πολύ πλούσιο βιογραφικό και βέβαια ο Χάρης Λαμπράκης στο νέϋ. Αν αρχίσουμε να συζητάμε για τις συμμετοχές του Λαμπράκη και τα συγκροτήματα που έπαιξε θέλουμε πολλές ώρες. Δεν πρέπει όμως να παραλείψω να αναφέρω τους «Primavera En Salonico», τους «Περιστασιακό όνειρο» και το εύστοχο λογοπαίγνιο «Συγκρότημα Λαμπράκη» για τη συμμετοχή στο δίσκο  του Μιχάλη Σιγανίδη «Basse Classe».

Το «Metéora» όπως ίσως περιγράφει και ο τίτλος του, κινείται σε ένα πιο εσωτερικό κλίμα. Υπάρχουν σαφώς και οι έντονες στιγμές, όπως για παράδειγμα στο καταπληκτικό «Iéra», αλλά αυτό είναι περισσότερο χαρακτηριστικό του πρώτου δίσκου.  Εδώ κυριαρχεί η εναλλαγή υφέσεων και εξάρσεων, όπως ακριβώς γίνεται στο «Gentle Rain» ή στο «For Michalis», ένα εντεκάλεπτο κομμάτι, από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Βλέποντας στα special thanks τον Μιχάλη Σιγανίδη φαντάστηκα πως ίσως αυτός είναι ο «MIchalis», σκεπτόμενος και το «Σαν Μιχάλης» του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το συγκεκριμένο όμως κομμάτι είναι του Νίκου Σιδηροκαστρίτη και αναφέρεται στον Μιχάλη Βερναρδάκη, έναν χαρισματικό μουσικό –κιθαρίστα- που έφυγε πολύ νωρίς και στον μοναδικό προσωπικό του δίσκο «Οία» παίζει ντραμς ο Σιδηροκαστρίτης.


Όπως και στον πρώτο δίσκο μεγάλη εντύπωση κάνει ο συνδυασμός δυο οργάνων που ανήκουν σε διαφορετικές σχολές, το πιάνο στη δυτική παράδοση και το μη συγκερασμένο νέϋ στην ανατολική. Ο Λαμπράκης είναι ένας δεξιοτέχνης του οργάνου τον οποίο όμως έχω δει σε πολλές συναυλίες και γνωρίζω το επίπεδό του. Η έκπληξη ήταν, συνεπώς, όταν πρωτοάκουσα τον Δημήτρη Θεοχάρη. Πρόκειται για έναν μουσικό με εξαιρετική τεχνική και φαντασία ο οποίος ανεβάζει την ποιότητα του κουαρτέτου, άρα και του δίσκου, ακόμα ψηλότερα. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που συνοδεύει τα μέρη του νέϋ αλλά και τα μέρη – σαφώς λιγότερα – των άλλων οργάνων.

Απολαυστικά παιξίματα και συχνά αίσθημα ηρεμίας και ισορροπίας στο «Metéora». Το «Myrto», στο οποίο μια ενδοσκοπική εισαγωγή με solo νέϋ δίνει τη θέση της σε ένα θαυμάσιο κομμάτι, αποτελεί, θα μπορούσαμε να πούμε, μια μικρογραφία του δίσκου: η διάθεση για πνευματική ηρεμία, οι σποραδικές εντάσεις, η γλυκύτητα, η μελωδία, το άτομο μόνο του και το άτομο μαζί με άλλους, μια εσωτερική διαδρομή.


Δίσκος που αποδεικνύει πως οι γνωστοί μουσικοί στο χώρο έγιναν γνωστοί για συγκεκριμένους και προφανείς λόγους, για τη δυνατότητα που έχουν να παράγουν όμορφα μουσικά αποτελέσματα. Αποδεικνύει για μια ακόμα φορά επίσης πως δεν υπάρχουν φραγμοί και μουσικά όρια στα όργανα και στους συνδυασμούς, αντίθετα προκύπτουν αποτελέσματα εντυπωσιακά -αρκεί να αναλογιστεί κανείς τα ηχητικά (και πολιτιστικά) παντρέματα του Mc Laughlin στην Mahavishnu Orchestra, τη συνεργασία Shankar και Coltrane και πολλά άλλα. Το βασικό βέβαια χαρακτηριστικό του δίσκου, όπως και κάθε καλού δίσκου, είναι η διάθεση για πολλές ακροάσεις, και τα όμορφα συναισθήματα που βιώνεις. Αναμφισβήτητα από τις πιο ωραίες δουλειές που κυκλοφόρησαν φέτος και αναμφισβήτα από τις καλύτερες συνεργασίες μουσικών στο είδος τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: