Momo Trio – No Vacancy

Τους  Momo trio μου τους σύστησε ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος όταν μετά από μια εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη πιάσαμε την κουβέντα για την ελληνική  jazz σκηνή. Ο δίσκος  είχε πολύ πρόσφατα κυκλοφορήσει αλλά έστω κι έτσι, περιέργως δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου αν και πρόκειται για κυκλοφορία αποκλειστικά σε βινύλιο.

Το trio αποτελούν οι Γιώργος Δούσης στο πιάνο, ο Νίκος Κασσαβέτης στα ντραμς και ο Παρασκευάς Κίτσος στο ακουστικό μπάσο: τρεις πολύ καλοί μουσικοί με έντονη παρουσία σε διάφορες μουσικές σκηνές και συναυλίες και μάλιστα σε «γνωστά ονόματα», εντός και εκτός Ελλάδας.  Αρχίζω με το πρώτο βασικό χαρακτηριστικό που μου άρεσε και είναι προφανώς η κυκλοφορία της δουλειάς τους σε βινύλιο, με κωδικό όμως για όσους αγοράσουν το δίσκο ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να βρίσκεται και σε ψηφιακή μορφή. Ένα συγκρότημα που ασχολείται με τον αναλογικό ήχο, εκτός του ότι άμεσα με προδιαθέτει θετικά, δείχνει και το ενδιαφέρον του για την καλή ποιότητα του ήχου της μουσικής του, πέρα από το λογικό και προφανές ενδιαφέρον που έχουν για τη δική τους μουσική δημιουργία τα μέλη του. 

Ανοίγοντας το μινιμαλιστικής αισθητικής εξώφυλλο και βάζοντας τον δίσκο στο πικάπ έρχεσαι σε επαφή πρώτα απ’ όλα με μια πολύ καλή ηχογράφηση. Ως εδώ καλά όλα, αλλά αυτό που ενδιαφέρει κυρίως είναι η ίδια η μουσική και τα κομμάτια του δίσκου. Ευτυχώς η ευχάριστη εικόνα δε σταματά όταν αρχίζει ο ήχος. 

Πολύ καλά δεμένοι, φρέσκος ήχος  και με ενδιαφέρουσες, δικές τους συνθέσεις, οι Momo trio έχουν ηχογραφήσει εννιά κομμάτια που σε κρατούν από την αρχή ως το τέλος. Για να είμαι ειλικρινής, συνήθως γράφω ακούγοντας, αλλά εδώ με τραβάει περισσότερο το άκουσμα από το γράψιμο και είναι νομίζω ενδεικτικό της καλής δουλειάς.

Ο δίσκος ξεκινάει με το “Assunta Spina”, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μουσικό θέμα κάποιας ταινίας, είναι ένα κομμάτι με πολλές εικόνες και συχνά ο δίσκος δίνει την αίσθηση κινηματογραφικής μουσικής. Το γεγονός ότι μόνο τρiα όργανα ακούγονται δεν επηρεάζει καθόλου καθώς αντισταθμίζεται και από την ικανότητα των μουσικών αλλά και από το ενδιαφέρον των συνθέσεων που «ρέουν» αβίαστα. Το χαρακτηριστικό θέμα του “Border Line” και η εξέλιξη του δίνει την αίσθηση περιγραφής καταδίωξης ενώ τα πράγματα ηρεμούν , τουλάχιστον στην αρχή, στο “Camper Van” με τα όμορφα πιανιστικά μέρη. Το “Lesson Seven”  δίνει στην αρχή την εντύπωση πως θα ακολουθήσει μια μπαλάντα ωστόσο πρόκειται για ένα όμορφο ρυθμικό κομμάτι. Μπαλάντα ιδιαίτερη είναι το κλείσιμο της πρώτης πλευράς, το “Little Song”, με γλυκιά μελωδική γραμμή στο πιάνο, ένα σταθερό, ρυθμικό, μινιμαλιστικό σχήμα με δυο νότες στο μπάσο και διακριτικά κρουστά, από τις καλές στιγμές του δίσκου, παρά τη θέση που έχει στο τέλος της πλευράς.

Με τον καλύτερο τρόπο ανοίγει η δεύτερη πλευρά. Το “Oriental Dream”  δεν έχει ανατολίτικα στοιχεία ώστε να… κακοχαρακτηρίσουμε το trio. Είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του “No vacancy”, έντονα ρυθμικό και από το πρώτο άκουσμα σε τραβάει, και με το θέμα του αλλά και με τον εξαιρετικό τρόπο που το παρουσιάζουν οι μουσικοί. Είναι από τα σημεία του δίσκου στα οποία είναι πολύ έκδηλη η μουσική αξία των μελών του trio. Τα “Out Of Sight”, “Rain On My Window” και  “Toin Coss” κινούνται σε γενικές γραμμές  στο ίδιο επίπεδο ενδιαφέροντος από τον ακροατή.

Το “No Vacancy” είναι ένας δίσκος με χαρακτηριστικό τις πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα δυο όργανα, μπάσο και πιάνο και τον ταιριαστό τρόπο που συνδυάζονται με τα κρουστά. Κάθε ένα από τα τρία όργανα στέκεται και μόνο του και ο συνδυασμός τους είναι απόλυτα επιτυχημένος. Δεν προσπάθησαν – και καλά έκαναν – να κινηθούν στο γνωστό ύφος των περισσότερων trio αλλά είναι φανερό πως τους ενδιαφέρει κάτι πιο πέρα από τα jazz standards ή τον κλασικό κύκλο θέματος και αυτοσχεδιασμών γι’ αυτό και ο δίσκος τους αντανακλά αυτή τη διάθεση.