Vassilis Tzavaras – Enclosure

Tο όνομα του Βασίλη Τζαβάρα ίσως δεν είναι τόσο γνωστό σε όσους δεν άκουσαν τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Songs in  a room». Η δισκογραφική του παρουσία όμως τον βρίσκει σε συγκροτήματα ή project με  πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Οι «Ocassional Dream», ή αν προτιμάτε οι «Περιστασιακό Όνειρο», έδωσαν υπέροχα δείγματα δουλειάς, όπως και οι «Take The Money And Run» σε διαφορετικό ύφος, και σε ακόμα πιο διαφορετικό ύφος το «Project 37» και οι «4+1». Δε Θα αναφέρω περισσότερα για το καθένα από αυτά για έναν και μόνο λόγο: είναι τόσο ωραίες οι δουλειές αυτές που για το καθένα θα μπορούσα να αφιερώσω μια ξεχωριστή και αναλυτική ανάρτηση. Όσοι δεν έχετε ακούσει κάτι από αυτά καλό θα ήταν να σπεύσετε.

Εδώ όμως αναφερόμαστε στη πιο πρόσφατη προσωπική δουλειά του Βασίλη Τζαβάρα με τίτλο «Enclosure» που κυκλοφόρησε προς τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Από το γεγονός πως κυκλοφόρησε από το DNA Label καταλαβαίνει κανείς πως ηχητικά κινείται σε δρόμους πολύ μακρινούς από το «Περιστασιακό Όνειρο» και τους «Take The Money And Run».  Ο ήχος εδώ είναι καθαρά πειραματικός. Ότι ακούγεται όμως στο δίσκο είναι αποτέλεσμα ενός και μόνο οργάνου: της κιθάρας. Ήχοι κιθάρας τροποποιημένοι με εκατοντάδες τρόπους και ένα μουσικό αποτέλεσμα υποβλητικό  τοποθετούν τον ακροατή στο μέσο μιας άναστρης νύχτας με ήχους και νότες να μπερδεύονται σε ένα τοπίο άγνωστο, μυστικό - που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος.

Το cd, το οπoίο είναι μινιμαλιστικού σχεδιασμού – cardboard, χωρίζεται σε δύο μέρη, σαν βινύλιο: Το πρώτο μέρος, ή η πρώτη πλευρά, ονομάζεται “Boundaries” (Mε ενοχλούσε πάντα η παρουσία μόνο αγγλικών τίτλων σε ελληνικά, μη αγγλόφωνα cd). Αποτελείται από τέσσερα θέματα με μέσο όρο τα έξι λεπτά. Αυτή η ενότητα περιλαμβάνει αρχικές ηχογραφήσεις στο σπίτι, με το Digital recorder του Βασίλη Τζαβάρα οι οποίες στη συνέχεια επεξεργάστηκαν ηχητικά και προστέθηκαν και άλλα μέρη, εφέ και ήχοι, πάντα με αρχική πηγή την κιθάρα.

Στο δεύτερο μέρος που ονομάζεται «Thresholds» οι αρχικές ηχογραφήσεις έγιναν σε στούντιο όπως και η υπόλοιπη επεξεργασία. Και στις δυο περιπτώσεις όμως, και αυτός είναι ο παρονομαστής της ηχογράφησης, οι βασικές ιδέες είναι αυτοσχεδιασμοί και όχι συγκεκριμένα μουσικά θέματα που γράφηκαν σιγά-σιγά και νότα-νότα. Επίσης και στις δύο περιπτώσεις είναι σαν να μπαίνεις σε ένα διαφορετικό δωμάτιο, με άλλο μουσικό περιεχόμενο αλλά κυρίως όσον αφορά στον τρόπο εκπομπής του ήχου και λιγότερο στην γενικότερη πρόσληψή του. Στη γενικότερη, γιατί στο «Thresholds» υπάρχει μια λυρικότητα, ίσως και μια νοσταλγία, ενώ το πρώτο μέρος είναι πιο σκοτεινό, στοιχειωμένο. Τα δύο θέματα του δεύτερου μέρους εξ’ άλλου εξελίσσουν τη μουσικότητά τους σε μεγαλύτερη έκταση. Δύο δεκαπεντάλεπτα κομμάτια με πιο έντονο συναίσθημα, πιο εσωτερικά, χωρίς τις εντάσεις του πρώτου μέρους.

Αυτή η εικόνα με τα δωμάτια παραπέμπει πάντως στην λογική του «Songs in a room» για το οποίο ο ίδιος είχε πει: «Εδώ και μερικά χρόνια είχα την ιδέα του «music in a room» η οποία προέκυψε επειδή η μουσική που άκουγα, που έπαιζα και έγραφα εκείνη την εποχή γινόταν σε ένα ισόγειο δωμάτιο με πολλά παράθυρα. Το δωμάτιο αυτό ήταν σαν σκηνικό, άκουγα μουσική και οι περαστικοί έριχναν μια ματιά μέσα, άκουγαν κι αυτοί. Άλλες φορές χάζευα τους περαστικούς, χάζευα τη βροχή και πρόσεχα τους ήχους απ’ έξω. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το «music in a room», καταρχήν με μουσικές, με αυτοσχεδιασμούς, ακροάσεις, απόπειρες, πειραματισμούς και βέβαια επειδή συνυπήρχε η μουσική με το τραγούδι, πολύ σύντομα προέκυψε το «songs in a room».
Μετά μετακόμισα σε άλλο δωμάτιο όχι πια ισόγειο, χωρίς πολλά παράθυρα και μέσα σε αυτό ξεκίνησα να καταγράφω κάποια τραγούδια. Κάποιες διασκευές αρχικά, τις οποίες χρόνια δοκίμαζα ή στις οποίες μετά από χρόνια κατέληξα και κάποια δικά μου τραγούδια. Το δικό μου δωμάτιο χωράει συνήθως νυχτερινά ή ακόμα και μεταμεσονύκτια τραγούδια, χαμηλόφωνα, για να μην ενοχλήσω τους γείτονες, τους δίπλα. Και νομίζω ότι όλη αυτή η ατμόσφαιρα οδήγησε στην ιδέα αυτού του δίσκου. Ήθελα να μεταφέρω όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτή την αίσθηση κι έτσι ξεκίνησα μια μοναχική διαδικασία με δοκιμές, αλλά σιγά-σιγά νομίζω προέκυψε ο βασικός κορμός αυτού του δίσκου.
Μετά από λίγο προέκυψε ανάγκη να φύγω από αυτό το δωμάτιο και να πάω σε ένα άλλο, σε ένα στούντιο». (Συνέντευξη στην Έφη Αγραφιώτη στο tar στο οποίο και ο ίδιος είναι συνεργάτης).

  

The MIrror, το τελευταίο κομμάτι του πρώτου μέρους. 

Ο Βασίλης Τζαβάρας έδωσε μια ακόμα πλευρά της προσωπικότητάς του. Από τις μελωδίες στους ήχους, από τα τραγούδια στη μουσική χωρίς στίχο, από τον αυτοσχεδιασμό με άλλους στον αυτοσχεδιασμό με τον εαυτό του και την κιθάρα του. Ο πειραματικός ήχος του είναι γι’ αυτούς που ψάχνουν κάτι περισσότερο, κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και απευθύνεται σε πιο ανοιχτούς ακροατές. Το βασικό όμως είναι πως το αποτέλεσμα έχει σαφώς μουσικό ενδιαφέρον και λόγω του τρόπου καταγραφής και επεξεργασίας αλλά φυσικά και λόγω της τελικής ακρόασης.

Ειρήσθω εν παρόδω, κυκλοφόρησε και η συνεργασία του με τον Μιχάλη Νιβολιανίτη στο cd «Apousia».