Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Dimitris Kalantzis Quintet – Modes & Moods (Music By Mikis Theodorakis)



 Λογική ακολουθία αυτός ο δεύτερος δίσκος μετά την επιτυχία του πρώτου δίσκου του κουιντέτου του Δημήτρη Καλαντζή και την σύμπραξη με την Καμεράτα. Θυμίζω πως με μεγάλη επιτυχία – μουσική εδώ – μουσικά θέματα και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι ακουγόταν σε jazz διασκευές χορταστικές σε διάρκεια, ηχοχρώματα και αρμονίες. Έτσι, η επόμενη δουλειά ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα ήταν τραγούδια και θέματα της έτερης κολόνας της ελληνικής μουσικής, του Μίκη Θεοδωράκη.



Το ερώτημα, πριν την ακρόαση, ήταν αν το αποτέλεσμα θα ήταν τόσο καλό και ενδιαφέρον όσο την πρώτη φορά γιατί  χαρακτηριστικό του Μίκη είναι η έντονη ρυθμικότητα. Ένα δυναμικό πεντάρι στο «Γελαστό Παιδί», ένα αντίστοιχο τριάρι στο «Της Αγάπης Αίματα», τραγούδια πασίγνωστα και αγαπημένα όπως και τα υπόλοιπα έξι, είναι βέβαιη πρόκληση για τον μουσικό που θέλει να επέμβει και ρυθμικά και αρμονικά.

Στον δίσκο και πάλι την ορχήστρα διευθύνει ο Μίλτος Λογιάδης αλλά αυτή είναι η Ορχήστρα Εγχόρδων Πατρών και την απαιτητική και σημαντικότατη εργασία του σκορ της ορχήστρας έκανε ο Γιάννης Αντωνόπουλος. Οι εξαιρετικοί μουσικοί του κουιντέτου είναι ο Τάκης Πατερέλης στο άλτο σαξόφωνο, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα και το φλικόρνο, ο Αλέξανδρος – Δράκος Κτιστάκης στα τύμπανα, Ο Γιώργος Γεωργιάδης στο μπάσσο και ο Δημήτρης Καλαντζής στο πιάνο  - και προφανώς στις ενορχηστρώσεις. Το εισαγωγικό σημείωμα έγραψε ο ίδιος ο Μίκης αναφέροντας την εκτίμησή του για την jazz και το αποτέλεσμα της επεξεργασίας των τραγουδιών του. 


Στο καθαρά μουσικό μέρος τώρα, η συνεργασία τόσων ταλαντούχων μουσικών σε συνδυασμό με την βάση των θεμάτων, τα ανεπανάληπτα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, προσφέρει απλά μια πάρα πολύ ωραία δισκογραφική δουλειά τόσο για τους φίλους της jazz όσο και για τους φίλους του Μίκη (όλους δηλαδή!) που ενδεχομένως δεν είναι ιδιαίτερα μυημένοι στον ήχο αυτό. Τα κομμάτια είναι επεξεργασμένα με φαντασία και πολλές φορές οι εναρμονίσεις της ορχήστρας είναι αυτές που οδηγούν μακριά από το τραγούδι όπως το γνωρίσαμε. 

Η μόνη ένσταση που θα μπορούσε να συζητηθεί ίσως είναι το βάρος των τραγουδιών, η στιχουργική τους αναφορά και οι μνήμες και κατά πόσο αυτό ταιριάζει σε μια διασκευή χωρίς τον λόγο που ειδικά στον Μίκη παίζει αν όχι πρωτεύοντα τότε σίγουρα εξ’ ίσου σημαντικό ρόλο με τη μουσική.  Με άλλα λόγια, όσο υπέροχη και να είναι (και είναι) η διασκευή του τραγουδιού –ύμνου «Στα Περβόλια» δεν παύει να λείπει ένα σημαντικό του μέρος. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, παγκοσμίως, δεν διαθέτει τις δονήσεις των λέξεων που μας ριγούν, όπως συμβαίνει και στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη στο «΄Αξιον Εστί», με διαφορετικό τρόπο. Όλα αυτά, γενικά και όχι για την συγκεκριμένη μόνο διασκευή.


 Κάθε κομμάτι πάντως φανερώνει μια άλλη οπτική. Τα μέρη της ορχήστρας άλλοτε κρατούν βασικό ρόλο και άλλοτε συμπληρώνουν δείχνοντας την φροντίδα των διασκευών. Όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά και ο δίσκος είναι για συνολικές ακροάσεις. Πρέπει όμως να σταθώ σε μια καταπληκτική στιγμή του δίσκου: η διαφορετική απόδοση στο «Του Μικρού Βοριά» είναι υπέροχη και είναι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου.

Και αυτή λοιπόν η δουλειά του Δημήτρη Καλαντζή και των μουσικών του κουιντέτου δείχνει ταλέντο, ενδιαφέρον, διάθεση για δημιουργικότητα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Βρίσκω βέβαιο πως η αποδοχή του θα είναι ανάλογη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: