Κωστής Δρυγιαννάκης – Blown Into Breeze

Nα λοιπόν που μετά από αρκετές ακροάσεις του δίσκου αποφάσισα να γράψω μερικά λόγια γι’ αυτόν. Ο μόνος προβληματισμός που έχω για αντίστοιχους δίσκους – αντίστοιχους με την ευρύτερη έννοια  – είναι μια προφανής δυσκολία στην περιγραφή των κομματιών. Από την άλλη όμως όταν έχεις ακούσει έναν δίσκο που σου αρέσει και μάλιστα από έναν καλλιτέχνη με πολλά χρόνια παρουσίας στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο είναι απρεπές να μην γράψεις τίποτα. Αλλά ποιόν «συγκεκριμένο μουσικό χώρο»;

Πηγαίνουμε πίσω στα 1987 όταν παρουσιάζεται ο πρώτος τόμος της “Οπτικής Μουσικής”, σε βινύλιο βέβαια, για να ακολουθήσει ο δεύτερος τόμος εφτά χρόνια αργότερα. Η μουσική που προκαλεί εικόνες ή οι εικόνες που δημιουργούν εσωτερική μουσική που καταγράφεται εξωτερικά; Μάλλον, απλά,  η σχέση εικόνας και μουσικής μέσα από ηχοσυνθέσεις αρκετά πρωτοποριακές. Σχετικά πάντα, αφού υπήρξαν και οι γκουρού του εξήντα και του εβδομήντα. Εκεί λοιπόν στα 1987 ξεκίνησε και η δισκογραφική συνεργασία με το σταθερό δίδυμο Θανάση Χονδρού και Αλεξάνδρας Κατσιάνη (οι οποίοι μαζί με τον Ντάνη Τραγόπουλο την επόμενη χρονιά -αφήνω έξω τις κασέτες-  έδωσαν την δική τους οπτική για την μουσική με το “Δημοσιουπαλληλικό Ρετιρέ”: μια οπτική που κυριολεκτικά για δεκαετίες έδωσε πολύ ιδιαίτερα ακουστικά και εικαστικά εκθέματα).

 

Από τις μουσικές καταθέσεις του Κωστή Δρυγιαννάκη αναφέρω εν τάχει την προτελευταία, πλέον, μια πολύ καλή δουλειά, το “Itenerary”, ένα 3ιντσο cd-r που κυκλοφόρησε στην More Mars Team το 2012. 

Φτάνουμε λοιπόν στο “Blown Into Breeze”. Μια κυκλοφορία σε βινύλιο και σε 350 αριθμημένα αντίτυπα. Η εμφάνιση είναι πολύ λιτή, κυριαρχεί το λευκό όπως μπορείτε να δεί κανείς στο εξώφυλλο (εδώ φαίνεται γκρι ενω δεν είναι) και λευκό είναι και το βινύλιο. Ο δίσκος περιέχει και δίγλωσσο ένθετο με τις ηχογραφήσεις που χρησιμοποιήθηκαν.

Ακούστε στο soundcloud το πρώτο κομμάτι του δίσκου

Για την δυσκολία της περιγραφής της μουσικής σας αναφέρω πως χρησιμοποιήθηκαν τα είδη: “Field Recording”, “Avantgarde”, “Experimental”, “Musique concrete” σε γνωστή βάση δεδομένων στο διαδίκτυο. Και “Ηλεκτροακουστικό” ακόμα. Καμία σημασία δεν έχει φυσικά το πώς θα κατηγοριοποιήσεις έναν δίσκο και το περιεχόμενό του. Η μόνη κατηγοριοποίηση που ενδιαφέρει τους ανθρώπους που ασχολούνται με την καλή μουσική, όπως την ορίζει ο καθένας για τον εαυτό του, είναι αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι. Σίγουρα δεν ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Παρ’ όλ’ αυτά, τα συνολικά τέσσερα κομμάτια του δίσκου, δύο σε κάθε πλευρά, συνθέτουν ένα ηχητικό σύνολο που δεν απευθύνεται σε αυτούς που περιμένουν να ακούσουν είτε συγκεκριμένες μελωδίες είτε συγκεκριμένα όργανα. Κι όμως, δεν χρειάζεται παρά να καθίσει κανείς με προσοχή κατά την ακρόαση και να αφήσει τις εικόνες να ξεπηδήσουν μέσα από τον δίσκο. Σύνολο ήχων δίνει σύνολο εικόνων και πάλι αυτό μπλέκεται με νέους ήχους και αυτή νομίζω είναι και η γενικότερη αντίληψη του Κωστή Δρυγιαννάκη για την μουσική (του).

Η δεύτερη πλευρά του δίσκου μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον. Δεν είπα μου άρεσε περισσότερο. Όμως στην… άλλη πλευρά, στη δεύτερη, και μάλιστα στο δεύτερο κομμάτι, τα ερεθίσματα είναι πιο έντονα. Ένα πολύ υποβλητικό κομμάτι, σκοτεινό, το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα.

…Όπως προτείνω και τον δίσκο. Μια εξαιρετική προσπάθεια, μια σύγχρονη ματιά που θυμίζει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να απολαύσει κανείς είτε ως συνθέτης είτε ως ακροατής αυτό που με εφτά γράμματα ονομάζουμε μουσική.