Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Villagers Of Ioannina City – Riza



Μάλλον δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος την προέλευση του συγκροτήματος. Από την πόλη, συνεπώς, των Ιωαννίνων έρχονται οι μουσικές των VIC και το όνομα του δίσκου είναι περιγραφικό, ως ένα σημείο, και της μουσικής τους. Ένας δίσκος, πρώτα απ’ όλα, που κυκλοφόρησε σε δική τους παραγωγή, σε διπλό βινύλιο και σε cd το οποίο (cd) έχει ήδη εξαντληθεί και απ’ ότι μαθαίνω θα κυκλοφορήσει σύντομα με νέο εξώφυλλο. Το γεγονός ότι τα 500 cd εξαντλήθηκαν σε δυο μήνες και το βινύλιο που κυκλοφόρησε δύο μήνες πριν (ένα μήνα μετά το cd) βρίσκεται προς το τέλος του είναι ενδεικτικό της αξίας τους. 


Τέσσερα χρόνια ηχογραφήσεων και συναυλιών μετράει ήδη το συγκρότημα. Το πρόγραμμά τους αρκετά γεμάτο για το καλοκαίρι και στις συναυλίες τους τις περισσότερες φορές γίνεται το αδιαχώρητο. Τι κάνει αυτό το συγκρότημα τόσο ιδιαίτερο; Με λίγα και απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους ροκ δίσκους. Έναν δίσκο που θα μείνει ανάμεσα στους κλασικούς – έχει μείνει – και που οι ακροάσεις είναι απανωτές και δεν είναι ποτέ αρκετές. Αυτό βέβαια για όσους θέλουν να ακούσουν προσεκτικά, αντικειμενικά, χωρίς να είναι κολλημένοι στο «ροκ είναι κιθάρες, ντραμς και μπάσο». 

Οι VIC παίζουν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια σε ροκ διασκευές. Θα σκεφτεί κάποιος: «αυτό έχει γίνει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φορές». Το θέμα είναι βέβαια πως το κάνει ο καθένας. Γιατί το συγκρότημα και φαντασία έχει, και καλούς μουσικούς έχει και τολμά. Τολμά να συνδυάζει δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες με τις ηπειρώτικες πεντατονίες στο κλαρίνο. Τολμά να έχει και γκάιντα στις συναυλίες. Και καταφέρνει να μην είναι “μια από τα ίδια” ή “συμπαθές” αλλά μια πρόταση με βάρος (ειδικά στις κιθάρες!).


Όπως είπα και πριν, ο δίσκος ζητάει συνεχείς ακροάσεις. Δώδεκα κομμάτια, πολύ γνωστά τα περισσότερα, δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο μέσα μας είναι η παράδοση, πόσο ευέλικτη είναι, πώς μπορεί να έρθει κοντά στο σήμερα, τι δυνατότητες έχει όταν βρίσκονται άνθρωποι με ενδιαφέρον γι’ αυτήν. Πρέπει να τονίσουμε το γεγονός πως ο δίσκος βγήκε στην Ήπειρο: μια περιοχή με εξαιρετικά πλούσια παράδοση που δονεί ακόμα και όσους δεν έχουν Rizes από κει. Τόσο τα ηπειρώτικα πολυφωνικά όσο και τα μονοφωνικά παιξίματα του κλαρίνου είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές μουσικές μας παραδόσεις. Οι VIC φαίνεται πως έχουν την παράδοση μέσα τους και στο δίσκο την έχουν συγκεράσει με τον καλύτερο τρόπο με πολύ έντονες ροκ αποχρώσεις.

Κλασικά παραδοσιακά τραγούδια όπως το “Γιάννη μου το μαντήλι σου”, “Χαλασιά μου” – στο οποίο συμμετέχει ο Γιάννης Μήτσης, “Εγώ κρασί δεν έπινα” και άλλα παίρνουν μια νέα μορφή με τη ματιά των VIC και έρχονται σε μας με τη μορφή εξαιρετικών διασκευών που, αν και μερικές φορές φτάνουν τα εννιά λεπτά, όχι μόνο δεν κουράζουν αλλά αντίθετα απογειώνουν το συναίσθημα (ή την αδρεναλίνη).


Το “Riza” είναι ο δίσκος του repeat για το cd ή του βινυλίου που στοιχειώνει το πικάπ. Είναι ο δίσκος που ακούς παντού, δυνατά και δεν τον χορταίνεις. Είναι ο δίσκος που δεν πρέπει να λείπει από δισκοθήκες αν και κατεβαίνει ελεύθερα από το bandcamp. Είναι ο δίσκος που χαίρεσαι να γράφεις ακούγοντας τον, γνωρίζοντας πως γράφει ιστορία.

 



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εις ένδειξην διαμαρτυρίας μετά από αυτό το κείμενο που υμνεί σε τέτοιο βαθμό έναν αμφιλεγόμενο δίσκο αποβάλλω από τον σελιδοδείκτη μου την διεύθυνση τούτου του blog. Ίσως αν μου δίνατε να καταλάβω έστω και στο ελάχιστο την σπουδαιότητα του, όπως λέτε, πιθανόν και να το ξανάκουγα, η γνώμη όμως που σχημάτισα εγώ είναι πως απευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος του σε κλαρινογαμπρούς καθώς ταυτόχρονα δεν έχει να δώσει τίποτα απολύτως στην ταλαιπωρημένη ροκ μουσική.

Εκτός φυσικά αν για εσάς όπως κατάλαβα τον κάνει σπουδαίο οι υψηλές πωλήσεις του, αν τα μετράτε λοιπόν έτσι ίσως και να έχετε ένα δίκιο, αλλά 500 cd και 500 lp μόλις και μετά βίας το σύνολο 1000.

ΥΓ1 θα είχε επίσης ένα ενδιαφέρον να σχολιάζατε και την πραγματική υψηλή τιμή του, αν και είναι γνωστό ότι συνήθως στα πανυγήρια ο κλαρινιτζής τσεπώνει πάντα τα περισσότερα μέσω του μετώπου του.

ΥΓ2 Λευτεριά στην ροκ.

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

Αμφιλεγόμενος ο δίσκος για σένα που ανήκεις στην ομάδα που ακούν κλαρίνο και τρέχουν μακριά. Μείνε στην άποψη πως όταν προστίθεται κανένα καινούργιο όργανο δεν είναι ροκ το συγκρότημα. Για να καταλάβεις τη σπουδαιότητα του δίσκου κάνε κάτι απλό. Άκουσέ τον. Φαντάζομαι πως είσαι από τους ροκάδες που ακούν παραδοσιακά και ξινίζουν κατευθείαν. Γιατί είναι και πολύ ροκ αυτοί. Οι κλαρινογραμπροί που λές δεν ξέρω τι χαρακτηριστικό έχουν. Η ροκ πάντως είναι όντως ταλαιπωρημένη αλλά από άμουσα άτομα που παίζουν ότι να' ναι, όπως να' ναι, χωρίς βέβαια να είναι κλαρινογαμπροί γιατί παίζουν το γνήσιο , ανόθευτο ροκ.Δεν άκουσες με άλλα λόγια το δίσκο. Άκουσες κλαρίνο και αυτό ήταν. " Αυτό βέβαια (η αξία του δίσκου) για όσους θέλουν να ακούσουν προσεκτικά, αντικειμενικά, χωρίς να είναι κολλημένοι στο «ροκ είναι κιθάρες, ντραμς και μπάσο»", λέω ως Κάλχας στην παρουσίαση.
Τωρα στην τιμή του δίσκου: 25 ευρώ με τα μεταφορικά δεν είναι πολύ ακριβή τιμή. Χωρίς τα μεςταφορικά είναι πολύ ακριβή τιμή. Νομίζω πως περιλαμβάνονται ωστόσο.
Οι πωλήσεις δεν κάνουν τον καλό δίσκο. Το ανέφερα ως ενδεικτικό της αναγνώρισης.
Τώρα αυτά που λές για τα πανηγύρια...είναι όντως γι' αυτά.
Συνοπτικά: ξεκόλλα.