Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Μίμης Πλέσσας – Greece Goes Modern



Πιθανόν ο πιο σπάνιος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Αλλά για να είμαστε πιο προσεκτικοί ας τον περιγράψουμε, αρχικά, ως έναν από τους πιο σπάνιους δίσκους, άφαντο από τις περισσότερες συλλεκτικές δισκοθήκες. Δυστυχώς η έννοια της σπανιότητας ενός δίσκου σχετίζεται περισσότερο με την τιμή του και όχι απαραίτητα με το περιεχόμενο. Υπάρχουν δηλαδή δίσκοι –και από δω και πέρα με τη λέξη «δίσκοι» θα αναφερόμαστε σε βινύλια μόνο–  των οποίων η τιμή είναι αντιθέτως ανάλογη με την αξία της ηχογράφησης. Αλλά για την συλλεκτική φρενίτιδα θα ασχοληθούμε σε μελλοντική ανάρτηση. Το θέμα είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος του Μίμη Πλέσσα δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία αυτή και έχει σαφώς μουσικό ενδιαφέρον.


Το «Greece Goes Modern» αποτελεί το πρώτο νούμερο της εταιρείας Pan-Vox, το 1967. Ο Μίμης Πλέσσας είναι ήδη πολύ γνωστός συνθέτης με επιτυχίες τόσο στους προσωπικούς του δίσκους όσο και στη μουσική που γράφει για τον ελληνικό κινηματογράφο. Έχουν κυκλοφορήσει δίσκοι του στο εξωτερικό, στους οποίους ενορχηστρώνει γνωστές ελληνικές μελωδίες, παραδοσιακές ή σύγχρονες, εκείνης της εποχής. Ένα χρόνο πριν, αξίζει να σημειωθεί, έχει κυκλοφορήσει ο δίσκος με την Καίτη Χρυσολωρά «Αγάπη μου», ένας πολύ ωραίος και δυσεύρετος επίσης δίσκος, αλλά και το κλασικό πλέον «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda» μια χρονιά νωρίτερα.

Ο ίδιος ο Πλέσσας λέει για το “Greece Goes Modern”: 

"Στην εποχή των ηχογραφήσεων ο κάθε καλλιτέχνης είχε και ένα επώνυμο συγκρότημα.
Οι Orbiters, λοιπόν, ήταν οι: Andreas Ortega (φλάουτο και ηλεκτρική κιθάρα)
                                             Igor Raniets (ντραμς και κρουστά)
                                             Τίτος Καλλίρης (ηλεκτρική κιθάρα)
                                             Νίκος Γκίνος (κλαρίνο και φλάουτο)
                                             Μίμης Πλέσσας (φιλικόρντα)
Τα 10 κομμάτια που περιλαμβάνει ο δίσκος ηχογραφήθηκαν από τον Γιάννη Σμυρναίο στο studio Polysound.
Όλα αναφέρονται σε δημοτικά μας τραγούδια που διασκεύασε ειδικά για τις ανάγκες μιας διαφημιστικής ραδιοφωνικής εκπομπής για τη Fix.
Τρεις ακόμα καθοριστικοί παράγοντες για τη δημιουργία του ήταν πρώτον η φιλία μου με τον Κάρολο Φιξ και τη γυναίκα του που μου ζήτησαν κάτι διαφορετικό για τη διαφήμιση τους.
Ο ενθουσιασμός τους όταν πρότεινα το Greece goes modern και η πραγματοποίηση του στις 10 ημίωρες εκπομπές που έγιναν για την τότε ΕΡΤ ήταν το αποτέλεσμα.
Δεύτερον, το εκπληκτικό ζευγάρι των M. Gesar που μου ζήτησαν και φιλοξένησαν στην τότε εταιρεία τους τα 10 ηχογραφήματα.
Και τρίτον, η αδελφική μου φιλία με τον Βασίλη Φωτόπουλο (όσκαρ για το Ζορμπά) που φιλοτέχνησε το μοναδικό εξώφυλλο.»


Ο Τίτος Καλλίρης, συνεργάτης του Μίμη Πλέσσα και σε άλλους jazz δίσκους του και συναυλίες, υπήρξε συνοδοιπόρος  του ήδη από τις αρχές του ’50, μετά την επιστροφή του από την Αμερική. Η συνεργασία μετράει πάνω από 50 χρόνια, με τελευταία ηχογράφηση την γλυκιά συναυλία στο Μύλο, το Νοέμβρη του 2005 η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε cd. Είχαμε απολαύσει εκεί τη Ζωή Κουρούκλη – άρρωστη θυμάμαι – και όλη την παλιά παρέα: Καλλίρη, Τσεσμελή, Λαβράνο.

Ο Νίκος Γκίνος είναι από τους καλύτερους έλληνες κλαρινετίστες, μέλος σε πολλές ορχήστρες και σταθερός μουσικός στις ηχογραφήσεις των δίσκων του Μάνου Χατζιδάκι ήδη από το 1965.
Στις απαρχές των ηχογραφήσεων jazz στην Ελλάδα, ο δίσκος αποτελείται μόνο από ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς: Πελοποννησιακό, Θρακικό, Θεσσαλικό, Χιώτικο, Ζακυνθινό, Καλαματιανό, Βολιώτικο, Κερκυραϊκό, Ηπειρώτικο, Κρητικό. Προφανώς πρόκειται για θέματα πειραγμένα από τους πολύ καλούς μουσικούς και παρουσιασμένα σε πολύ διαφορετικό ύφος και ρυθμό. Δέκα κομμάτια που χαρακτηρίζονται από έμπνευση, διάθεση για πειραματισμό αλλά και επαγγελματισμό. Βασικός παρανομαστής όμως είναι η χρονική περίοδος που βγήκε ο δίσκος: το 1967, όταν η jazz, δισκογραφικά τουλάχιστον, βρισκόταν σε εμβρυικό στάδιο στην Ελλάδα.

Μνεία πρέπει να γίνει και για την ηχογράφηση. Ο Γιάννης Σμυρναίος είναι ο ίδιος μια ιστορική φυσιογνωμία στο πεδίο των ηχογραφήσεων της εποχής αλλά και αργότερα. Πολύ “ζωντανός” ο ήχος του δίσκου, πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για βινύλιο και υπενθυμίζω ότι οι ηχογραφήσεις γινόταν τότε με όλους τους μουσικούς να παίζουν μαζί και όχι ο καθένας ξεχωριστά όπως συμβαίνει τώρα με τις πολυκάναλες ηχογραφήσεις. Το studio Polysound  είναι ένα στούντιο όπου έχουν ηχογραφηθεί αμέτρητοι, ιστορικοί δίσκοι.

Ο δίσκος μετά την κυκλοφορία του το 1967 δεν ξανατυπώθηκε. Το χειρότερο είναι όμως πως χάθηκαν οι αρχικές μπομπίνες, δεν τις έχει ούτε ο Πλέσσας. Ο δίσκος όμως έπρεπε να βρεθεί και να ακουστεί. Βρέθηκε λοιπόν ένα αντίτυπο του δίσκου σε άριστη κατάσταση το οποίο χρησιμοποιήθηκε σαν μήτρα και με την κατάλληλη επεξεργασία, τις επόμενες εβδομάδες ο δίσκος θα κυκλοφορήσει επιτέλους ξανά, από την b-otherside records.  

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τότε η Ελλάδα goes modern και τώρα goes κατα διαόλου... Ωραία ανάρτηση, thanx.

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

Την ίδια χρονιά είχαμε Χούντα, μην ξεχνάς...

CoverHeaven είπε...

Ανέβασα την 'Καραγκούνα' από το συγκεκριμένο βινύλιο στο YouTube και χρησιμοποίησα το κείμενο σας στην περιγραφή!
Ελπίζω να μην έχετε πρόβλημα!

https://www.youtube.com/watch?v=u6wgPVeFdLk

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

Αλλοίμονο, προφανώς όχι.
Σας ευχαριστώ για την ενημέρωση.