Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης & Μαρία Παπαγεωργίου - Άβουλο θεριό

 Να λοιπόν που ήρθε η ώρα για την δεύτερη κυκλοφορία του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και της Μαρίας Παπαγεωργίου. Τρία χρόνια πριν, στο «’Ομορφοι Και Ηττημένοι», ήταν η πρώτη τους κοινή κυκλοφορία, η δεύτερη προσωπική του Αλέξανδρου και η πρώτη της Μαρίας. Για ιστορικούς λόγους να θυμηθούμε την χαρακτηριστική πρώτη δισκογραφική παρουσία του καθένα τους:  ο Αλέξανδρος είχε ξεκινήσει με τις ακροάσεις της «Μικρής Άρκτου» για νέους δημιουργούς -ειρήσθω εν παρόδω, η «Μικρή Άρκτος» βρίσκεται ήδη στη διαδικασία νέων ακροάσεων. Την Μαρία την πρωτοακούσαμε στο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου «Homo Logotypus» η οποία (Δανάη) αν και απούσα δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια, παραμένει σταθερή αξία στην τραγουδοποιία και ιδιαίτερα στη στιχουργική.

 Κοιτάζοντας πίσω (μου θύμισε Λευκή Συμφωνία αυτό), στον πρώτο δίσκο το αποτέλεσμα ήταν, τουλάχιστον για μένα, αναμενόμενο τουλάχιστον από πλευράς τραγουδιών. Ο Αλέξανδρος είχε δείξει ότι μπορεί και γράφει και ωραία τραγούδια από πλευράς μουσικής αλλά έχει τη δυνατότητα να γράφει και ωραίο στίχο, ένα συνδυασμό που δε βρίσκεις εύκολα. Ήδη από τον πρώτο δίσκο, όλα σχεδόν τα κομμάτια ακούστηκαν και ακούγονται ακόμα. Κάτι που συνέβη και στον δεύτερο δίσκο. Η Μαρία από την άλλη, πέρα από το γεγονός ότι είναι σαφώς χαρισματική έχει το σπάνιο μάλλον χαρακτηριστικό να είναι τραγουδίστρια του live. Με άλλα λόγια, προφανώς ακούγοντας κάποιος τη φωνή της στο δίσκο καταλαβαίνει τις δυνατότητές της. Καταλαβαίνει όμως ένα μέρος μόνο από αυτές· οι υπόλοιπες ξεδιπλώνονται με περισσή άνεση στη συναυλία: κουρδισμένη σαν να ακούς ηχογράφηση, εκφραστική και με άνεση, δείχνει ακριβώς το πόσο καλά ξέρει να κινείται φωνητικά.

Με αυτές τις σκέψεις – και τις προσδοκίες – ο δίσκος που κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες έπαιξε στο cd player για να δω πόσο θα μου αρέσει και όχι αν μου αρέσει. Αυτό είναι από μόνο του μια κατάκτηση.

Μια αρκετά λιτή συσκευασία (και λιτή τιμή), digipack, η οποία ευτυχώς όμως περιέχει τους στίχους και μια έξυπνη και όμορφη ιδέα για εξώφυλλο του cd και του ένθετου. Περιέχει εννιά τραγούδια και πρέπει να πω ότι όταν βλέπω μέχρι δέκα, άντε δώδεκα το πολύ τραγούδια οι πιθανότητες να βρω πολλά καλά τραγούδια είναι περισσότερες· δεν ισχύει πάντα φυσικά, αλλά είναι το σύνηθες.

Η “Phonograph” είναι καινούργια εταιρεία, με δυο κυκλοφορίες μόλις και δεν γνωρίζω περισσότερα γι’ αυτήν. Ξεκίνησε καλά, αυτό είναι βέβαιο.

Ακούγοντας το δίσκο την πρώτη φορά διέκρινα μια ίσως λιγότερο κοινωνική διάσταση σε σχέση με τους προηγούμενους. Ο Αλέξανδρος γράφει στίχους που μου αρέσουν και μάλιστα πολύ. Έχει γράψει στίχους που, με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, περιγράφει εξαιρετικά αυτά που θέλει είτε γράφει για τη ζωή της επαρχίας, είτε για το δάνειο, τη νωθρότητα του καναπέ, τον χαμηλό μισθό. Ακόμα και όταν είναι πιο ερωτικός, δένει πολλές φορές - και μάλιστα θαυμάσια - το ερωτικό με το κοινωνικό στοιχείο όπως για παράδειγμα στο υπέροχο «Ἐρωτας Στον Ακάλυπτο». Αυτό ακριβώς το ωραίο δέσιμο γίνεται και στο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το «Στη Μέση Αυτού Του Δρόμου».  Στα υπόλοιπα κομμάτια ο δίσκος έχει κυρίως ερωτικό χαρακτήρα χωρίς όμως να πέφτει με κανέναν τρόπο σε κλισέ.

Μουσικά ο δίσκος έχει ενδιαφέρον. Είπαμε, ο Αλέξανδρος γράφει ωραία τραγούδια και αυτό δεν άλλαξε. Μάλιστα τα τραγούδια που γράφει δεν είναι εύκολα, έχουν το βάθος τους, είναι δουλεμένα πολύ, αλλά δεν είναι δύσκολα με την έννοια της δυσκολίας στην ακρόαση. Προσέχει τις αρμονίες και ενώ δεν χρησιμοποιούνται πολλά όργανα αυτά που εν τέλει χρησιμοποιούνται μπαίνουν εκεί που χρειάζεται για να δώσουν την πινελιά τους, όπως η τρομπέτα του Πολυζωγόπουλου ή το βιμπράφωνο του Παρασκευαΐδη. Τα χέρια τους έβαλαν επίσης – κυριολεκτικά – και οι δισκογραφικά γνωστοί Νίκος Χαλβατζής και Εύα Ατματζίδου.

Στο δίσκο υπάρχει η μπαλάντα, το «Ἀβουλο Θεριό», άλλοτε μια jazzy διάθεση όπως στο «Αμφιβολία» και φυσικά στο «Πισώπλατα», το «Θαύματα» είναι ένα τραγούδι με λαϊκές καταβολές και μάλλον απροσδόκητη ενορχήστρωση. Τα «Μισόλογα» είναι ένα ντουέτο Αλέξανδρου και Μαρίας σε ένα μικρής διάρκειας τραγούδι αλλά με νεύρο, το «Τι Είμαι Για σένα» ένα… εντεχνομπλούζ με τη φυσαρμόνικα του Παναγιώτη Παπαϊωάννου και το «Μπαλώνω κενά» ένα ευχάριστο κλείσιμο του δίσκου μετά από το «Η Ζωή Μετρά Τις Εξαιρέσεις», ένα πραγματικά υπέροχο κομμάτι, από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου.

 Συνδυάζοντας την ποικιλία ρυθμών, ειδών και την ποιότητα συνολικά των τραγουδιών φτάνουμε και πάλι στην ερμηνεία. Τα κομμάτια γράφτηκαν βέβαια για την Μαρία και πάλι όμως, δεν μπορεί παρά να χαίρεται κανείς όταν ακούει αυτές τις τόσο ωραίες ερμηνείες γνωρίζοντας πως ακούει μια κοπέλα στο ξεκίνημά της σχετικά συνειδητοποιώντας πως παρακολουθεί μια φωνή που πρόκειται να δώσει πολλές καλές στιγμές στο μέλλον. Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι από τις τραγουδίστριες που θα μας απασχολούν ευχάριστα.

Δεν πρέπει, τέλος, να παραλείψω να πω πως έγινε σωστή δουλειά και στο κομμάτι της ηχογράφησης και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλού επιπέδου. 

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και  Μαρία Παπαγεωργίου, «Άβουλο Θεριό», σίγουρα από τα καλύτερα της χρονιάς.