Δημήτρης Οικονομάκης – Bass fairy tales (με τον Τάκη Καπογιάννη)

Το συγκρότημα «Ομαδική Απόδραση» το παρακολουθούσα σχεδόν από την αρχή δημιουργίας του. Είχε αυτό το διαφορετικό από τα περισσότερα άλλα συγκροτήματα της εποχής, αναφέρομαι στο 1995, και δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που με έκανε να τους ξεχωρίσω, οι μελωδίες, οι στίχοι, οι αρμονίες, τα όργανα, αλλά όλα αυτά μαζί στο σύνολό τους. «Η μπαλάντα του Άιμαν» είχε ακουστεί πολύ τότε και για αρκετό καιρό μετά, όπως και το πολύ ωραίο «ένα βλέμμα φτάνει» με την πολύ όμορφη φωνή της Μαριάνθης Σοντάκη.

Ο Δημήτρης Οικονομάκης δημιούργησε το σχήμα το 1995, όπως αναφέρει ο ίδιος: «ένα “μουσικό όχημα”, που μέσα από την ομαδική δουλειά, στόχο είχε την περιπλάνηση σε διαφορετικά μουσικά ιδιώματα και την εξέλιξη των μουσικών που συμμετείχαν. Η "Ομαδική Απόδραση" παρουσίασε 4 δισκογραφικές δουλειές που ξεκινούν από το "μεταχατζιδακικό" τραγούδι και οδηγούν στον ευρύτερο χώρο της Τζαζ». Ιδιαίτερα σαφές έγινε αυτό, η πιο τζαζ κατεύθυνση, στον τελευταίο δίσκο με όνομα πλέον «Απόδραση», έναν δίσκο που αξίζει να αναζητήσει κανείς αν δεν τον έχει ακούσει.

Στη συνέχεια το συγκρότημα έδωσε τον ήχο του στο «Μπιτ Παζάρ» του Λουδοβίκου των Ανωγείων ενορχηστρώνοντας το δίσκο αλλά και πλαισιώνοντας τον Λουδοβίκο στις ζωντανές εμφανίσεις του. Σαν συνέχεια αυτής της συνεργασίας ήρθαν οι 10 ορχηστρικές παραλλαγές σε τραγούδια του Λουδοβίκου από τον Δημήτρη Οικονομάκη, οι οποίες βρίσκονται στο δίσκο «Ποια πάθη από τον έρωντα».

Έχουμε λοιπόν εδώ την πρώτη προσωπική δουλειά του Δημήτρη Οικονομάκη στο δίσκο με τίτλο “Bass fairy tales”. Οι σπουδές του μπορεί να ξεκίνησαν με μαθήματα κλασικής κιθάρας με δάσκαλο το Νότη Μαυρουδή, στην πορεία ήρθε όμως το κοντραμπάσo με δάσκαλο τον Τάκη Καπογιάννη, πρώτο κοντραμπάσο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

 «Ξεκίνησε σαν ένα αστείο στο μάθημα», αναφέρει το δελτίο τύπου: “Αφού δεν υπάρχουν πολλά ωραία κομμάτια για κοντραμπάσο, θα γράψω εγώ, είπε ο “μαθητής”. Το πρώτο κομμάτι ενθουσίασε τον “δάσκαλο” και σε διάστημα δυο περίπου μηνών το “Bass Fairy Tales” είχε ολοκληρωθεί. Με τον Καπογιάννη στο δοξάρι και τον Οικονομάκη στο pizzicato και στην κλασική κιθάρα».

Οι περισσότεροι μουσικοί είναι γνωστοί από την Απόδραση, ομαδική ή... σκέτη. Η Σοφία Μαυρογενίδου στο φλάουτο, ο Γιώργος Κατσάνος στο πιάνο και  το βιμπραντονεόν, ο Σπύρος Μοσχούτης στα ντραμς και ο Τάσος Φωτίου στο σοπράνο σαξόφωνο, παλιοί… δραπέτες , ενώ παίζουν επίσης και ο Ηρακλής Βαβάτσικας accordina και ακορντεόν και ο Ξενοφών Συμβουλίδης όμποε. Μια εξαιρετική ομάδα μουσικών, με λίγα λόγια.

Από την ομάδα αυτή είναι κατανοητό ότι δεν αναφερόμαστε σε έργα αμιγώς για κοντραμπάσο, όπως το “Bass to bass” του Νεκτάριου Καραντζή και του Λάκη Τζήμκα, που ίσως θα σκεφτόταν κάποιοι. Η ανάδειξη του οργάνου γίνεται συνεπώς παράλληλα με άλλα όργανα και μάλιστα με τρόπο προσθετικό. Ο δίσκος ξεκινάει μόνο με κοντραμπάσο με δοξάρι, solo, συνεχίζει στο δεύτερο κομμάτι μαζί με κιθάρα, στο τρίτο με κιθάρα και φλάουτο και πάει λέγοντας μέχρι το έβδομο κομμάτι. Οι ονομασίες των κομματιών περιγράφουν ακριβώς αυτή την εξέλιξη:duet, trio, quartet, quintet, sextet και σαν tutti, το septet για να κλείσει όπως ξεκίνησε, με το κοντραμπάσο μόνο του, σε pizz, υπενθυμίζοντάς μας ποιο είναι το… τιμώμενο όργανο. 

Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον Οικονομάκη, γνωρίζοντας το ύφος του, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι επαναλαμβάνεται. Οι αρμονίες του είναι όμορφες, τα κομμάτια δεμένα και η εικόνα που σχηματίζεις είναι μιας μουσικής που αναδεικνύει μεν το όργανο προς τιμήν του οποίου έγινε ο δίσκος αλλά χωρίς να γίνεται μια συνεχής προβολή του, κάτι που θα ήταν μάλλον βαρετό. Αντίθετα, η ενορχήστρωση είναι αρκετά ισορροπημένη και το κάθε κομμάτι, εκτός προφανώς από το πρώτο και το τελευταίο, είναι μια πολύ ευχάριστη και μελωδική ακρόαση “ισότιμων” οργάνων δομώντας συνολικά έναν ορχηστρικό δίσκο που, δεν ξέρω αν δικαιολογεί τον τίτλο του, αλλά σίγουρα μας προσφέρει μια πολύ αξιόλογη δημιουργία του Δημήτρη Οικονομάκη (και των μουσικών). Ένας δίσκος, μεταξύ πολλών ορχηστρικών δίσκων, που περιμένει και πρέπει να ανακαλυφθεί.