Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Η Χρυσαλλίδα του Κ.Βήτα

Eπιστροφή του Κ. Βήτα, και μάλιστα στα αυλάκια του βινυλίου μετά από 16 χρόνια οπότε και είχε κυκλοφορήσει το πρώτο του προσωπικό single. Σε δίσκο βινυλίου λοιπόν αλλά και ψηφιακό δίσκο, η νέα του δουλειά με τίτλο «Χρυσαλλίδα» είναι μια απόπειρα αλλαγής, ανανέωσης, επανατοποθέτησης όπως ο ίδιος μου είπε σε πρόσφατη συνέντευξη, προσπαθώντας να μην είναι δεδομένο αυτό που πιστεύεις ότι θα ακούσεις.

“ H «Χρυσαλλίδα» μοιάζει με αυτή την εποχή που γεννιέται, μια εποχή που κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θα έχει, μια εποχή που μας αναγκάζει να επαναπροσδιοριστούμε, νιώθοντας σαν το κουκούλι μιας νέας πεταλούδας που γεννιέται μέσα μας. Ήθελα να δώσω λίγο κουράγιο και δύναμη στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Έτσι ανακύκλωσα κατά κάποιο τρόπο τα κλισέ, τα αναποδογύρισα, μεταφράζοντάς τα στη γλώσσα της μουσικής” λέει ο ίδιος.
Κρατώντας τα δεδομένα της μουσικής του που είναι η αμεσότητα, οι όμορφες μελωδικές γραμμές αλλά και ο σύγχρονος στίχος επιχειρεί μια στροφή σε ήχους πιο glam, πιο disco έχοντας γενικότερα μια πιο ποπ αισθητική αφήνοντας πίσω - τουλάχιστον για αυτήν  τη μουσική καταγραφή -  τις μπαλάντες και τις ακουστικές κιθάρες. Πιο έντονο beat και χορευτικός ρυθμός, ακόμα πιο ηλεκτρονικός ήχος, ακούγεται ευχάριστα και, σε αντίθεση με την παρούσα οικονομική και κοινωνική κατήφεια, αισιόδοξα.  Διατηρώντας μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε μια χαρά εύθραυστη και προσωρινή, σε μια συναισθηματική οδύνη και μια ερωτική -και όχι μόνο- αγωνία, συνδυάζει και πάλι τους στίχους με μουσικές που ταιριάζουν απόλυτα. Οδηγούν άλλοτε σε μια διάθεση μελαγχολίας και άλλοτε σε μια διάθεση πιο χαρούμενη, μια ατμόσφαιρα παρέας ή από την άλλη μοναξιάς -  επιθυμητής ή αναγκαστικής.


Οι νότες του Κ.Βήτα έχουν τη δυνατότητα της εκπομπής σε μήκη και πλάτη που αγγίζουν ένα ολοένα αυξανόμενα κοινό, συχνά απομακρυσμένο από το χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής έστω και μ’ αυτόν τον ήχο, τον πιο άμεσο. Η ικανότητα αυτή να έχει αποδέκτες από διαφορετικές ακουστικές ομάδες είναι αναμφίβολα και το στοίχημα που βάζει ο μουσικός που θέλει να επικοινωνήσει, να αγγίξει, να ανοιχτεί και να συντονιστεί με κάποιους ανθρώπους: ο Κ. Βήτα το κερδίζει.
Η «Χρυσαλλίδα» είναι ένας δίσκος ξάφνιασμα. Σίγουρα θα παραξενέψει αυτούς που περίμεναν ένα κλασικό Κ.Β. άλμπουμ. Η μουσική όμως δε γράφεται – ή δεν πρέπει να γράφεται - για να αρέσει στο κοινό ενός καλλιτέχνη αλλά για να αρέσει πρώτα στον ίδιο.  Ο συγκεκριμένος πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Αν από κάμπια πήγε σε χρυσαλλίδα, περιμένουμε συνεπώς την πεταλούδα;

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Eχθές κατάφερα να το ακούσω δυστυχώς έμεινα με την ίδια εντύπωση όπως και για το προηγούμενο του project σαν Rolla Scape. Ξεχώρισα το Όλες Αυτές τις Νύχτες για τον στίχο του αλλά και επειδή άγγιξε τους stereo nova που έζησα έντονα κάποτε... αλλά μάλλον τα ακούσματα μου πια έχουν αλλάξει... ίσως οι καιροί έχουν αλλάξει, όπως έχει αλλάξει και ο Κ Bhta

Όπως και να έχει respect και πάλι στο K Bhta σα δημιουργό αλλά και σα μουσικό.

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

Κρατώ κυρίως το τελικό σου σχόλιο.

Κάθε δίσκος καλύπτει διαφορετικές, επικαλυπτόμενες πλευρές του δημιουργού. Αυτός ο δίσκος θα αρέσει σε κάποιους, σε κάποιους όχι. Αυτό που δεν πρέπει να συμβεί , και να συμβαίνει γενικότερα, είναι να περιμένουμε από κάποιον που εκτιμούμε να κινείται μ ό ν ι μ α στο ίδιο ύφος. Δε λέω από electronica να παίξει καρσιλαμάδες - μη σου πω πως, αν αυτό θέλει εκείνη τη στιγμή, γιατί όχι; Όμως οι αλλαγές, μικρές οι μεγάλες, δείχνουν και το ενδιαφέρον και την εξέλιξη κάποιου. Δεν σημαίνει οτι πρέπει να αρέσει - είναι όμως μια αλλαγή. Εξ' άλλου όλοι δεν αλλάζουμε σαν άνθρωποι χρόνο με το χρόνο; Οι μουσικοί δεν αποτελούν εξαίρεση!